Droste-effect
Artsen herkennen obesitas onvoldoende als ziekte, stelt Liesbeth van Rossum, hoogleraar en internist-endocrinoloog. Dat geluid horen we vaker, en niet onterecht. In de kern heeft Van Rossum ook gelijk met haar stelling dat de coronapandemie minder impact zou hebben als de obesitaspandemie al eerder serieus was aangepakt. Overgewicht is immers een belangrijke risicofactor voor een ernstig ziekteverloop van COVID-19.
De oproep van artsen, wetenschappers en zorgbestuurders aan het kabinet om meer aandacht te besteden aan een gezonde leefstijl was dan ook begrijpelijk, en vond direct positieve weerklank bij het ministerie van VWS.
‘Coronapandemie minder impact zou hebben als de obesitaspandemie al eerder serieus was aangepakt’
Maar we weten dat leefstijlaanpassing moeilijk te realiseren is, en nog moeilijker structureel vol te houden. Zeker in een crisissituatie waarin zich stressoren aandienen als baanverlies, faillissement van je bedrijf of huiselijke problemen door het moeten combineren van thuis werken en thuisonderwijs van de kinderen. De obesitaspandemie is geen op zichzelf staand gegeven. Het is een probleem van een ongezonde samenlevingspandemie: een samenleving die te veel mensen onvoldoende ruimte geeft om gezond te leven en gezonde keuzes te maken. Dat probleem lossen we niet op door midden in een crisis te waarschuwen: ‘U moet wél gezond leven hoor’. Hoe goed bedoeld ook, het is achter de feiten aan hollen. En de oplossing ervoor ligt zeker niet bij artsen alleen.
