Eed en belofte

Half maart is de eerste lichting dierenartsen afgestudeerd die de veterinaire eed of belofte heeft afgelegd. Deze is nieuw en past in mijn beleving heel goed bij de functie van een belangrijke regisseur in het leven van mens, dier en ons milieu. De dierenarts.

Bestonden er dan geen ‘afspraken’ bij het afstuderen? Toch wel. Zo kennen we onder andere de Code voor dierenartsen. Deze Code legt met name gedragsregels en verantwoordelijkheden van de individuele dierenarts vast. De eed/belofte heeft meer betrekking op morele waarden. Niet om afspraken in een korset te gieten, maar om juist, zoals bij collega’s in de humane zorg, zaken te benoemen die dienen als uitgangspunt. Hierbij valt te denken aan het bevorderen van gezondheid, het belang van het dier vooropstellen, luisteren naar de dierhouder/dierverzorger en deze informeren, en de verplichting om kennis en kunde te blijven bevorderen en te laten toetsen.

Kennelijk zijn we in een tijd beland waarin deze aanvulling belangrijk is. De zorg houdt bij veterinairs namelijk niet op bij het bevorderen van de gezondheid van alleen het dier. Als dierenarts speel je daarnaast ook een rol in volksgezondheid, dierenwelzijn en milieu. Deze invulling van het vak wordt inmiddels meer en meer herkend en gewaardeerd en is een resultante van het feit dat wij met enorm veel mensen en dieren op een heel klein oppervlak leven. Dan leef je niet alleen bij elkaar, dan leef je mét elkaar. Dit is uit te drukken in de term One Health. Die invulling verdient de juiste aandacht en ontwikkeling bij de jonge veterinaire collega’s zodat u en ik, samen met onze beestenboel, gezond met elkaar kunnen blijven leven. De eed/belofte geeft de voorzet voor een beleving met een impact die daarbij past.

De jonge garde sprekende, zien zij uit naar dit moment en beleven zij dit met trots … waarvan akte!