Een dierbaar schilderij

Op 28 september 1990 kochten wij voor 4730 Franse francs bij Galerie Pedro Romano in Le Puy-en-Velay een schilderwerk (gemengde techniek op papier) van 70 x 100 cm van de Spaanse schilder Alberto Carrera Blecua uit de serie Prisonnier du soleil (gevangene van de zon) met als titel Charmeur. Dat wij dit voor ons waanzinnig hoge bedrag voor een kunstwerk durfden uit te geven had twee redenen: het schilderij had een mysterieuze aantrekkingskracht op ons en daags tevoren was mijn 38ste verjaardag. Noodgedwongen zonder lijst ging het kunstwerk in een overvolle wagen mee terug naar Nederland.

De inrichting van een huis leert veel over zijn bewoners. Als huisarts wilde ik mijn patiënten zo goed mogelijk leren kennen. Vragen over schilderijen en ingelijste foto’s kunnen tot prachtige en soms heel ontroerende verhalen leiden. Dat geldt met name voor de vraag waaraan men het meest is gehecht; en natuurlijk wil je dan graag weten waarom. Ook wanneer er helemaal niets hangt, intrigeert mij dat. Of het omgekeerde: van een huisje aan de Bossche Willemsvaart waren de muren volledig met schilderijen bedekt; deze waren allemaal gemaakt door de bewoner die zich – overtuigd van zijn artistieke talent – volop liet inspireren door schilderijen in etalages van plaatselijke galeries.

Vragen over schilderijen en ingelijste foto’s kunnen tot prachtige en soms heel ontroerende verhalen leiden. Dat geldt met name voor de vraag waaraan men het meest is gehecht

Alberto Carrera Blecua – Charmeur

Op 26 oktober 1998 vroeg ik galerie Pedro Romano om meer informatie over de kunstenaar. Uit mijn brief citeer ik: ‘Wij houden veel van dit schilderij dat in onze woonkamer naast de deur hangt. De vitaliteit hiervan inspireert ons op moeilijke momenten.’ Waarop dit precies sloeg, herinner ik mij niet meer. Wel was ik het jaar tevoren voor het eerst in mijn leven ernstig ziek geworden. Pas een half jaar later ontving ik – nota bene in het Nederlands – een reactie. Inmiddels was ik echter zelf al met Alberto Carrera Blecua in contact gekomen. De kunstenaar zond ons uitvoerige documentatie over zijn werk. Het biljet van 100 Franse francs dat ik had opgestuurd voor de portokosten kreeg ik als klein kunstwerk retour.

In februari 2000 werd ik door de voorzitter van de waarneemgroep zonder enig bewijsstuk en achter mijn rug om wegens vermeend disfunctioneren als huisarts (later bleek ten onrechte) aangegeven bij de inspectie, het begin van een kafkaëske affaire die bijna een decennium zou duren. Vanaf het eerste moment leek het of ik de impact van die gitzwarte jaren voorvoelde. Ik durfde mij niet meer op straat te begeven en voelde mij de gevangene op het schilderij. Een maand later schreef ik hierdoor geïnspireerd het gedicht*, dat aan Alberto Carrera Blecua werd opgedragen. Later werd het door Pepa Santolaria ook in het Spaans vertaald. In april van hetzelfde jaar maakten wij in de galerie Art Singel 100, die sinds 1999 regelmatig zijn werk exposeert, kennis met de schilder. Het was een zeer hartelijke ontmoeting.

Op 13 juni 2016 kort na middernacht viel het schilderij zonder enig aanwijsbare oorzaak op de grond. Ik schrok wakker van de klap en dacht dat er een ernstig ongeluk was gebeurd. Het glas was versplinterd en de metalen lijst zwaar beschadigd. Maar wonder boven wonder bleek het werk zelf nog intact.

In de ochtend van 10 maart 2017 gebeurde er in de Spaanse provincie Tarragona daadwerkelijk een ernstig verkeersongeluk, waarbij de kunstenaar helaas om het leven kwam. Dit ontdekte ik toevallig en pas kortgeleden. Het verdriet mij dat ik het bericht überhaupt onder ogen kreeg. Alberto Carrera Blecua werd twaalf dagen voor mij geboren. Hij was mij zeer dierbaar en ik had hem graag als onzichtbare metgezel meegenomen op het laatste stukje van mijn levenspad.

* Het gedicht ‘Gesloten’ is opgenomen in de bundel Een onvermoede bocht (2007) van Ignace Schretlen en staat op de gelijknamige CD van de Nederlandse componist Maarten van der Vleuten, die hierbij eigentijdse muziek maakte.

Delen