Een goede voorbereiding

Alles begint met een goede voorbereiding. Zo ook mijn toekomst. Ik zoek het internet af naar sollicitatietips en onderwerp de assistenten bij mijn co-schap aan een spervuur van vragen, om maar zoveel mogelijk handvatten te hebben voor mijn gesprek.

Naarmate het moment van mijn sollicitatiegesprek dichterbij komt, lijkt het echter of ik steeds mínder gereed ben. Ik kan me niet herinneren wat mijn sterke kanten zijn. En waarom wil ik eigenlijk in dit specifieke ziekenhuis werken? De antwoorden die toen ik mijn brief schreef zo voor de hand lagen, ontglippen me nu.

Gelukkig heb ik een lief zusje, dat altijd raad weet bij dit soort mentale inzinkingen. ‘Heb je al een nieuw jasje gekocht? Je kunt niet solliciteren zonder nieuw jasje!’ roept ze, een dag voor het bewuste gesprek. Alles begint met een goede voorbereiding…

Doodzenuwachtig vertrek ik, een uur te vroeg, van mijn co-schap. Van de ene naar de andere kant van de stad tel ik in de bus de minuten af. Het is de eerste zonnige dag van het jaar. Voor het ziekenhuis zit een oudere dame een sigaretje te roken. Ze knikt me toe: ‘Goeiemiddag!’

Ik meld me bij de dame van de receptie, die me doorstuurt naar de polikliniek. Aldaar moet ik een paar minuten wachten, want de specialist met wie ik een afspraak heb, is nog bezig met zijn spreekuur. Er ligt een stapel voetbalbladen in de wachtkamer.

Dan word ik binnengeroepen. Snel trek ik mijn nieuwe jasje recht.

Ik weet niet wat ik verwacht. Een kruisverhoor, misschien; vragen waarop ik haspelend en stotterend het antwoord schuldig moet blijven.

Wat volgt is een prettig gesprek. We hebben het over mijn laatste co-schappen, het onderzoek dat ik gedaan heb, mijn toekomstplannen. Er is geen moment waarop ik niet meer weet wat te zeggen.

‘We kunnen heel geheimzinnig doen,’ zegt de arts tenslotte, ‘maar dat lijkt me niet nodig. Als je wilt, kun je hier binnenkort beginnen.’

Ik wil een gat in de lucht springen. Ik wil roepen: ‘Ja, natuurlijk wil ik dat!’ Maar juist op dit moment sta ik met mijn mond vol tanden.

‘Denk er maar even over na,’ zegt hij. Ik krijg een hand en sta weer buiten.

Hebben de tips van internet geholpen? Alle handvatten die de assistenten bij mijn co-schap me aanreikten? Natuurlijk. Maar stiekem geloof ik toch dat de afleiding van dat nieuwe jasje de belangrijkste voorbereiding is geweest.