Een medium raadplegen

Cédric was één of twee jaar oud toen echtgenote Mia en ik een reis boekten naar het Griekse eiland Santorini. Mijn ouders zouden twee weken voor ons zoontje zorgen. Kort voor het vertrek bekroop mij echter de angst dat het een verkeerde beslissing was geweest om zonder Cédric op vakantie te gaan. Het woord ‘angst’ schiet trouwens tekort, het was een uitermate beklemmend gevoel, ik was er volledig van overtuigd dat wij de reis moesten annuleren, en volgens mij trok ik Mia in deze overtuiging mee.

Ik ben niet dapper maar ook geen bangerik. Dat gevoel waardoor ik werd overvallen en dat elke cel van mij in beslag nam, kende ik – zeker in die mate – niet van eerder. Wat stond mij te doen? Mia en ik waren beiden huisarts en we hadden geen collega in wie wij veel vertrouwen hadden. Een advies van zomaar een familielid, vriend of kennis zou mij niet overtuigen. Een consult bij de psychiater leek mij een stap te ver. Op een gegeven moment waren zowel Mia als ik radeloos: er móest iets gebeuren, anders wilde ik onder geen voorwaarde op reis.

Uiteindelijk besloot ik mijn probleem voor te leggen aan een bevriende psycholoog, ver buiten het rayon van onze praktijk. De man stond hoog in aanzien bij zijn vakgenoten. Ik schaamde mij een beetje dat ik hem – ook nog buiten werktijd – belde en dacht zo’n beetje de enige op deze aardkloot te zijn met zoiets volslagen idioots. Mijn vraag werd echter beantwoord alsof het om keelpijn ging. Ieder mens overkomt dit (ik kan het nog steeds niet geloven) en de oplossing was eigenlijk heel simpel: er moest een beroep worden gedaan op een medium.

Ik beschik over een rijke fantasie en sta open voor de grootste waanzin maar een medium is echt niet aan mij besteed. Maar wat als je geen kant uit kunt? Het werd mij heel gemakkelijk gemaakt: de psycholoog kende een uitstekend medium in de buurt van Ede en zou haar om raad vragen. Ik legde mijn lot in de handen van deze – voor mij – onbekende vrouw en vreemd genoeg keerde toen al mijn gemoedsrust terug. Zij verzekerde ons dat Cédric echt niets zou overkomen, dat wij móesten gaan, en dat Santorini mij op de een of andere wijze heel diep zou raken.

Ik beschik over een rijke fantasie en sta open voor de grootste waanzin maar een medium is echt niet aan mij besteed. Maar wat als je geen kant uit kunt?

Alles voltrok zich in een tijdsbestek van een paar dagen maar sindsdien moet ik regelmatig aan deze gebeurtenis terugdenken. Santorini bleek het startpunt voor mijn liefde voor de kunst van de Cycladen (eilandengroep tussen de Peloponnesos en Kreta), waarover ik later heb gepubliceerd. Één van de Cycladische beelden – een marmeren harpspeler – kreeg zelfs een plek in mijn grafiek als symbool voor het hemelse en goddelijke. Zowel de schoonheid van het eiland als de fascinerende geschiedenis leidden tot een reizende expositie met onder meer foto’s die Mia en ik op Santorini hadden gemaakt. Sindsdien hebben wij nog tweemaal het eiland bezocht. Cédric werd tijdens de vakantie liefdevol door mijn ouders verzorgd. Alleen toen we terugkwamen, herkende ons zoontje ons niet meer!

Op de een of andere wijze is de schaamte nimmer helemaal verdwenen. Ik heb patiënten nooit het advies durven te geven om een medium te raadplegen. Niet ver van ’s-Hertogenbosch woonde een gebedsgenezer die in dit soort situaties in beeld kwam maar deze man leek al de halve stad als klant te hebben; iedereen kende hem. Maar het wonderbaarlijke is dat ik sindsdien een paar collegae heb ontmoet die wél een beroep op een medium deden en deze mensen waren beslist geen zweverige figuren. De een voelde wel wat meer schroom dan de ander om hierover te spreken.

Korte tijd na de geboorte van onze dochter Vivienne besloten Mia en ik om met zijn tweeën een week of anderhalve week naar Lanzarote te gaan. Ik werd toen niet opnieuw overvallen door dezelfde angst als voor onze reis naar Santorini, maar het afscheid van de kinderen viel mij ongelooflijk zwaar. Ik geloof dat ik de halve, nachtelijke autorit naar Schiphol heb gehuild. Op de laatste dag van ons verblijf op Lanzarote brak Cédric zijn arm. Je zult het wel overdreven vinden, maar voor zowel zoonlief als zijn papa was dat een drama. Had ik tevoren een medium om advies moeten vragen? En had de betreffende dame ons de vakantie naar Lanzarote dan ontraden? Het zijn en blijven vragen. Feit is dat wij sindsdien nooit meer zonder onze kinderen op vakantie zijn gegaan.

Delen