Een twinkeling van goedheid

Khalid en Parwen zouden om half elf bij ons bezoek komen. Tien over half elf appte Khalid: ‘I’m here’. Maar waar was ‘here’? Het Jezidische stel had een huizenblok verder aangebeld en was natuurlijk verbaasd dat niemand opendeed. Vluchtelingen die in ons land aankomen, vallen van de ene in de andere verbazing. Khalid verwonderde zich erover dat in onze straat allemaal dezelfde huizen staan. Dat verklaarde de vergissing. Nourhan, die in 2015 vanuit Syrië Nederland bereikte, vroeg mij ooit waarom bomen langs onze wegen onderling op dezelfde afstand staan.

Drie dagen voor hun komst kreeg ik een alarmerend bericht. De situatie in de noodopvang was al belabberd, maar was nog slechter geworden. Vanwege de lastige communicatie besloot ik Nourhan in te schakelen. Eerlijk gezegd deed ik dat met een bezwaard geweten. Op de eerste plaats maakt hij werkdagen van elf, twaalf of dertien uur en draagt hij vier dagdelen per week de zorg voor zijn jonge dochter. Op de tweede plaats heb ik een hekel aan het ‘voor wat hoort wat’-principe. Wij hebben Nourhan jarenlang graag geholpen en verlangen van hem niets terug.

Steeds meer mensen schermen zich met de ‘bril van onverschilligheid’ af voor goed en slecht

Goed en slecht zijn in meerdere opzichten relatieve begrippen. Je wordt volgens mij niet als een goed of slecht mens geboren. Maar vrij snel in ons leven leren wij wel wat goed en slecht is. Deze ontwikkeling gaat ons gehele leven door. Natuurlijk speelt onze persoonlijkheid hierbij een rol. Maar ik krijg ook wel eens de indruk dat steeds meer mensen zich met de ‘bril van onverschilligheid’ voor goed en slecht afschermen. Het kwade om hen heen lijkt hen dan minder te deren maar tegelijk worden zij ook blind voor hetgeen ik ‘de twinkeling van goedheid’ noem.

Met een 14-jarige broer van Khalid woont het stel in een piepklein kamertje. In deze situatie zal voorlopig ook geen verandering komen. De toch al getraumatiseerde Parwen spreekt louter een Koerdisch dialect en kan dus met niemand praten. Waarom zijn deze mensen niet bij andere Jezidi’s geplaatst? Een medewerker van Vluchtelingenwerk legde uit dat juist vanwege de psychische problemen van Parwen gekozen is voor een locatie dicht bij het Psychotraumacentrum Zuid Nederland. Natuurlijk kunnen er ook nog allerlei andere zorgen spelen.

Omdat Nourhan met Khalid in het Arabisch kan communiceren, vroeg ik hem of hij kon nagaan welke problematiek op de voorgrond staat. Dat zou het misschien wat gemakkelijker maken om dit jonge stel te helpen. Wellicht is het typisch Nederlands om te denken dat het wel om geld zal draaien. Ik had zelfs al voor mijzelf besloten welk bedrag wij deze mensen wilden geven. Nourhan nam niet alleen onmiddellijk contact op met Khalid, maar regelde daags hierna een ontmoeting met het stel waarbij – het kon ook niet anders – ook zijn dochtertje aanwezig was.

Het grootste probleem waren de trauma’s van Parwen

Vraag mij niet waar je goedkoop tweedehands kleding kunt kopen. Nourhan weet het precies en hij weet als statushouder nog zoveel meer dingen waarvan wij geen enkele notie hebben. Degene die wij jarenlang hebben trachten te helpen, ontpopte zich plots als een twinkeling van goedheid. Wij kregen van hem het dringende advies om géén geld te geven, want in het opvangcentrum kreeg men alles wat nodig was en verder was het een kwestie van heel veel geduld. Het grootste probleem waren de trauma’s van Parwen maar daar kon hij helaas weinig aan doen.

Dit werd bevestigd toen het Khalid en Parwen alsnog twee huizen verder aanbelden en wij hen konden ontvangen. Ik had mij op hun komst voorbereid door een briefkaart met de Jezidische vlag te kopen, natuurlijk goedbedoeld maar wel heel knullig want dit is wel het allerlaatste waar deze lieve mensen behoefte aan hebben. Bij een volgend bezoek krijg ik gelukkig een herkansing. Vlak voordat het stel na anderhalf uur naar het opvangcentrum zou terugfietsen, wees Khalid mij op hun fietsen: ‘Die heeft Nourhan voor ons gekocht… Ik schaamde mij bijna voor zijn goedheid!’

Naschrift:

Waarom zijn Khalid, zijn 14-jarige broer, en Parwen naar Nederland gevlucht, terwijl de ouders van Khalid met hun andere zonen voor Duitsland kozen? Gezinshereniging is niet altijd vanzelfsprekend. Khalid is als oudste van het gezin door zijn oma aan vaders kant opgevoed. Toen zijn grootmoeder één van haar zonen bij een ongeval verloor, nam de nu 14-jarige broer van Khalid min of meer zijn plaats in. Khalid en deze broer kozen bewust voor Nederland, omdat hier minder wordt gediscrimineerd dan in andere Westerse landen. Hun oma is overigens met een kleindochter – een zus van Khalid – naar Australië gevlucht.

Delen