Een wereld van contrasten

“Dat ik op mijn leeftijd dit nog mag meemaken”, vertelt een van mijn tafelgenoten enthousiast tijdens het eerste diner op De Zonnebloem. “Hoe jong bent u dan?” kan ik niet nalaten om haar te plagen. “38 jaar!”, antwoordt ze gevat. En in één adem krijg ik te horen hoe ze naar deze reis heeft toegeleefd.

Zonnebloem17112015aHet was een droom van haar om nog eens met De Zonnebloem mee te kunnen varen. Ze vertelt tijdens het voortreffelijke driegangendiner (prachtig gedekte tafels, bloemstukjes en echte linnen servetten!) wat ze de laatste jaren heeft meegemaakt en hoe broos haar gezondheid is geweest. Een paar keer is ze dicht langs het randje gegaan en ze straalt oprechte vreugde uit dat ze op 83-jarige leeftijd hier nog zo van kan genieten.

 

Het is nu avond, na een enerverende reisdag, na een ook al zo enerverend weekend, want de gruwelijke gebeurtenissen in Parijs ebben nog na in onze hoofden. Onderweg in de bus van Heerlen naar onze vakantieboot in Arnhem zien we op de grote matrixborden een uitnodiging om tegen 12 uur een parkeerplaats op te zoeken voor de minuut stilte om de veel te jong en veel te vroeg gruwelijk overleden mensen te eren en stil te staan bij de vele gewonden in de Parijse ziekenhuizen. Wat een onnodige droefheid is weer over veel families gekomen.

Aangekomen op de Zonnebloem beginnen we de instructiebijeenkomst voor alle vrijwilligers met een minuut stilte. Nog voor de reisleider het tijdstip van 12 uur kan aankondigen, valt er spontaan een onnatuurlijke stilte over de boot. Mijn gedachten zijn onder andere bij de jonge student uit Geleen die gewond in een Parijs ziekenhuis ligt, één van de Nederlanders slachtoffers van dit drama. Ik woon zelf in Geleen en mijn schoonzoon heeft 2 jaar geleden als student stage gelopen in Parijs. Theater Bataclan ligt bij zijn logeeradres om de hoek… Zo veraf en toch zo dichtbij!

Zonnebloem17112015b

instructiebijeenkomst op De Zonnebloem

De instructie van de vrijwilligers gaat niet alleen over het wie, wat of waar. Het gaat zeker ook over veiligheid. Want met bijna 70 oudere gasten aan boord en evenveel vrijwilligers is veiligheid een belangrijk aspect. Dan gaat het over zwemvesten en alarmknoppen; over nooduitgangen en brandwachten (ieder uur maakt een brandwacht een ronde en controleert het hele schip volgens een vast schema.) Een heldere instructiefilm en een demonstratie door de hoofdzuster, zoals stewardessen in het gangpad van een vliegtuig doen, maakt ons in korte tijd wegwijs. En ik weet nu ook waar de AED hangt. Belangrijk, want de meeste van onze gasten willen toch wel gereanimeerd worden, mocht dat nodig zijn. Ook dat heeft met veiligheid te maken.

Veiligheid: we vinden het zo natuurlijk, maar er moet zo veel voor gedaan worden. Terwijl De Zonnebloem rustig zijn tocht over de Waal voortzet van Arnhem naar Willemstad door een schemerdonker Nederland, voelt mijn tafelgenote zich zichtbaar veilig. Dat merk je aan alles. En als je dan die intense vreugde proeft van mijn tevreden en gelukkige tafelgenote, dan ben ik blij dat ik in Nederland woon en dat al die vrijwilligers deze mooie week op de Zonnebloem mogelijk maken voor de mensen die aan onze zorgen zijn toevertrouwd. En dat geeft grote voldoening. Daar doe je het voor.

De brug in het blauw is 'De Oversteker' over de Waal bij Nijmegen

De brug in het blauw is ‘De Oversteker’ over de Waal bij Nijmegen

 

Delen