Een zomers uitje
Het bezoek aan de Praktijk voor levenseindevragen had ik het liefst willen combineren met iets wat de levenslust juist flink zou aanwakkeren. Maar de afmattende hitte maakte een gezellig zomers uitje onmogelijk. We waagden het er nog even op om bij Bakker Bart te lunchen maar de twee opgewarmde broodjes smaakten naar croissants noch kaas; het leken wel weekgemaakte klompjes vet waarmee maag en darmen het nog urenlang zwaar te verduren hadden. Badend in het zweet waren onze lichamen inmiddels overgeschakeld in de overlevingsmodule en eigenlijk snakten wij louter nog naar afkoeling thuis. Dag zomers uitje!
Ik had het bezoek grondig voorbereid, een tikkeltje té grondig, het was alsof ik examen moest afleggen. Logisch dat niet iedereen zomaar alle informatie krijgt om linea recta aan een ‘voor eens en altijd inslaapmiddel’ te komen. Ik had er dan ook rekening mee gehouden dat mijn argumenten kritisch zouden worden getoetst. Zonder doortimmerd betoog gaf ik mijzelf geen schijn van kans. Twee weken lang had ik daarom nagedacht over een stevige rode lijn, die drempelloos zou uitmonden in de onweerlegbare conclusie dat mijn verzoek oerdegelijk was onderbouwd, gerechtvaardigd was en dus ook ingewilligd diende te worden.
Ik had het bezoek grondig voorbereid, het was alsof ik examen moest afleggen
Geen slecht woord over degene met wie ik al vier jaar geleden een afspraak had willen maken, die toen om duistere redenen geen doorgang vond. Integendeel! Maar na mijn betoog van ongeveer een half uur kwam er geen spervuur van vragen. Het kwam überhaupt niet tot een diepgaander gesprek, waarop ik eigenlijk wel had gehoopt. De tweede helft van het consult werd besteed aan uiterst gedetailleerde en verhelderende informatie over het bestellen, betalen en innemen van twee flesjes met een vloeibaar barbituraat, afkomstig uit de veterinaire sector, alsmede over wat nabestaanden te wachten staat.
Laat het duidelijk zijn, ik heb beslist geen spijt van mijn bezoek. Ook het feit dat de belangrijkste informatie is terug te vinden in een tweetal boeken – Uitweg (Bart Chabot en Stella Braam) en De Vredige Pil (Philip Nitschke en Fiona Stewart) – doet daar niets aan af. Een bezoek aan een levenseindecounselor is trouwens goedkoper dan beide boeken samen, want De Vredige Pil is best wel een dure pil: je betaalt namelijk € 80,- exclusief btw voor dit eHandboek en louter wilsbekwame 50-plussers kunnen het aanschaffen (unicum in de boekenwereld!).
Wie niet thuis is in de wereld van gecodeerde e-mails en het betalen van 600 dollar aan iemand in een heel ver land, raad ik helemaal een consult aan. Inderdaad: een dergelijk bedrag is bepaald niet niks en je krijgt er ook nog eens geen cent van vergoed, al kosten een etmaal in het ziekenhuis of drie dagen in een verpleegtehuis al snel meer (Zorgverzekeraars en Overheid: tel uit je winst!).
Na het bezoek was ik er zonder meer van overtuigd dat ik mijn wantrouwen over de betrouwbaarheid van de leverancier en het middel kan laten varen. Het is nog een maandje wachten tot de flesjes in huis zijn maar daarna kan ik met gerust hart mijn levenseinde tegemoet zien. En van die gemoedsrust hoop ik nog jarenlang te mogen genieten.