Eerst denken, dan doen

“Wanneer komen wij in opstand?” vraagt iemand op Twitter die zich Kafka noemt. Het is een reactie op het bericht van de Telegraaf dat de zorgpremie volgend jaar met 3 euro per maand omhoog zal gaan.

Die opstand zal uitblijven. Klagen past beter bij de Nederlandse volksaard dan echt iets doen om verandering tot stand te brengen. Een fraai (?) voorbeeld van hoe verandering achterwege blijft ondanks overtuigend bewijs van de meerwaarde ervan, komt van hoogleraar evidence-based chirurgie Maroeska Rovers. Het proefschrift waarin zij aantoonde dat buisjes plaatsen bij jonge kinderen met een middenoorontsteking geen meerwaarde heeft boven een afwachtend beleid, is al bijna twintig jaar oud. Toch worden die buisjes nog steeds veelvuldig geplaatst.

Klagen past beter bij de Nederlandse volksaard dan echt iets doen

Het wordt dus zo langzamerhand echt tijd om eens goed de bezem door de zorg te halen, vindt ze. En in een artikel voor Follow the money geeft ze heel praktische voorbeelden van hoe dit kan worden aangepakt. De kern: denk eerst eens na voordat je (be)handelt, onderzoek eerst of iets meerwaarde heeft en ga het pas breed toepassen als het antwoord volmondig ja is. Hierin past behandelaars enige bescheidenheid. Rovers maakt dit duidelijk met het voorbeeld van de Da Vinci operatierobot. Een ander sprekend voorbeeld vinden we in een publicatie op Medscape, over onderzoek dat uitwijst dat chirurgen geen idee hebben welke patiënten wel of niet baat hebben bij een operatie voor gescheurd kniekraakbeen. Ze kunnen net zo goed een muntje opgooien.

Als hierin niets verandert, blijven behandelingen aan het basispakket van de zorgverzekering toegevoegd worden. En dan ligt het meer voor de hand dat patiënten er onder het motto “Ik ben er toch voor verzekerd” gebruik van willen maken, dan dat ze in opstand komen omdat ze vinden dat het allemaal te duur wordt.

Delen