Eigen voetsporen – Tom Langhorst

In december 2005 vroegen wij een aantal kinderen van zorgprofs wat ze later wilden worden. Hoe kijken deze jongeren terug op hun uitspraken van toen? En hebben ze zelf ook voor de zorg gekozen? Zes verhalen, aflevering vier: Tom Langhorst.

Tekst: Monique Bowman | Beeld: Nout Steenkamp (2005), De Beeldredaktie/Joost Hoving (2017)

Profgolfer wilde Tom Langhorst in 2005 het liefst worden. In ieder geval beslist géén tandarts, het beroep van zijn ouders Frank Langhorst en Brigitte van Lieshout. “Het lijkt me niet leuk om steeds in andermans mond te moeten kijken”, gruwelde de tienjarige.

De nu derdejaars student psychologie uit Utrecht vertelt dat hij wegens tijdgebrek door studie en verenigingsleven helaas niet meer op de golfbaan staat. Met betrekking tot de tandheelkunde is hij nooit van gedachten veranderd. “Het lijkt me nog steeds niks, ik zou dat beroep eerlijk gezegd hoogstens kiezen voor het geld. En omdat je als tandarts eigen baas kunt zijn.”

‘Ik zou tandheelkunde eerlijk gezegd hoogstens kiezen voor het geld’

Tom meldt dat hij wel een blauwe maandag biomedische wetenschappen heeft geprobeerd. “Maar ik kwam er al gauw achter dat dat niet echt een studie voor mij was. Te veel onderzoek en te veel focussen op microniveau.”

Wat de studie psychologie betreft: die zit hem als gegoten, en zijn ouders vinden het dan ook helemaal niet jammer dat hij niet in hun voetsporen is getreden, aldus Tom. Over de vraag wat zijn plannen zijn na het behalen van z’n bachelor, hoeft hij niet lang na te denken. “Het boeit me enorm hoe beïnvloedbaar individuen zijn. Daarom wil ik hierna een master Economics and Consumer Psychology in Leiden doen.”