Emiel Spoelder (1958-2017)

Op 6 september overleed op 59-jarige leeftijd Emiel Spoelder, anesthesioloog en specialist pijnbestrijding in het Zaans Medisch Centrum (ZMC). Spoelder was daar medeoprichter van het pijncentrum. “Hij werd een vriend die ik zal blijven missen.”

Tekst: Wout de Bruijne

Emiel Spoelder groeide op in Nieuwkoop. Toen hij in Uithoorn op de havo zat, ontstond bij hem de wens om arts te worden. Hij deed daarom ook het vwo. Na de middelbare school studeerde Emiel Spoelder geneeskunde aan de VU. Hij specialiseerde zich daar tot anesthesioloog.

Na zijn afstuderen in 1991 bleef hij bij de VU werken en specialiseerde hij zich in pijnbestrijding. In die beginjaren trad ook anesthesioloog/intensivist Jan Beute toe tot het team. “Emiel was een hartelijk mens, die je direct het gevoel gaf dat je welkom was,
en een energieke collega met wie ik veel optrok. Hij kon goed organiseren, hield van mensen en was, net als ik, allergisch voor autoriteit zonder goede argumenten. Op zulke momenten maakte hij van zijn hart geen moordkuil”, herinnert Beute zich. “Naast een uitnemend vakman, was Emiel een goede opleider die zijn studenten uitdaagde om ook niet-protocollair na te denken. Hij werd een vriend die ik zal blijven missen.”

Beute en Spoelder bleven contact houden, ook toen laatstgenoemde in 1998 in De Heel, later het ZMC, in Zaandam ging werken. Daar was hij medeoprichter van het pijncentrum dat eind 2009 werd geopend. Emiel Spoelder zei daar destijds in een interview over: ‘Ruim de helft van onze patiënten heeft rugklachten. We zitten hier tenslotte in een regio waar veel lichamelijke arbeid werd en wordt verricht. Daarnaast behandelen we onder anderen ook kankerpatiënten. Door hun pijnklachten te bestrijden, proberen we hun kwaliteit van leven zo goed mogelijk te houden.”

‘Hij bleef werken voor de patiënten die om hem vroegen’

Zelf leefde de anesthesioloog al met kanker vanaf zijn negentiende, toen een tumor op de bijnier werd gediagnostiseerd. Daar heeft hij, volgens zijn naasten, levenslang mee ‘gesukkeld’, met periodes waarin hij er meer en minder last van had. Zes jaar geleden kwam daar fatale prostaatkanker bij.

Toen hij uiteindelijk medisch helemaal afgekeurd was, bleef hij toch één dag in de week werken voor de patiënten die speciaal kwamen omdat ze door dokter Spoelder ‘geprikt’ wilden worden. Want de anesthesioloog was niet alleen geliefd bij zijn collega’s, maar ook bij zijn patiënten. Dat viel ook Louise, een van zijn twee dochters, op. Ze werkt zelf op een OK en liep tijdens haar opleiding een weekje mee met haar vader. “Ik zag hoe toegankelijk en vriendelijk hij met iedereen omging, met al het personeel – van hoog tot laag – en hoe betrokken hij was bij de patiënten.”

Emiel Spoelder, een markante persoonlijkheid, zal worden gemist, zowel thuis als in het ziekenhuis.