‘Er is behoefte aan meer verpleegkundig specialisten’

Voor haar inzet voor de ontwikkeling van het beroep verpleegkundig specialist ontving Sylvia Verhage vorig jaar de Els Borst Prijs. Maar ook zonder zo’n extra stimulans zegt zij: “Ik heb als verpleegkundig specialist oncologie de mooiste baan in het ziekenhuis.” 

Tekst: Wout de Bruijne | Beeld: De Beeldredaktie/Merlin Daleman

Sinds ik vorig jaar augustus die prijs won, is dit al mijn vijfde interview.” Sylvia Verhage (58) laat een aantal bladen zien waarin zij haar verhaal doet. “Mijn collega’s moeten lachen om mijn claim to fame”, grapt ze, om er vervolgens serieus aan toe te voegen dat het haar er vooral om gaat haar beroep in de schijnwerpers te zetten. “Want we hebben in de zorg behoefte aan meer verpleegkundig specialisten.”  

Ook zonder de Els Borst Prijs beschouwt Verhage haar beroep als hoofdprijs. “Ik heb de mooiste baan in het ziekenhuis. Het is zo afwisselend. Je combineert verpleegkundige en medische taken, zelfstandig of als mede-behandelaar. En je hebt met vrijwel alle aspecten van de zorg te maken.” 

Voordat ze in 2001 verpleegkundig specialist werd, werkte Sylvia Verhage dertien jaar lang als oncologieverpleegkundige in het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch, de stad waar ze opgroeide en haar opleiding deed. “Maar tot mijn zevende woonden we in Rotterdam.” Met een knipoog: “Misschien reageer ik daardoor heel af en toe nog weleens wat te direct naar Brabantse maatstaven.” 

Dat ze koos voor een carrière in de zorg kwam volgens eigen zeggen deels doordat zowel haar vader als moeder daarin werkzaam waren. “Mijn vader was leidinggevende op een anesthesie-afdeling, mijn moeder werkte in de psychiatrie. Gesprekken thuis gingen vaak over de zorg.” En, voegt ze er lachend aan toe: “Over eten. Mijn moeder is namelijk Indisch. Op verjaardagen waren rijsttafel en appeltaart vaste prik.” 

Zelf heeft Sylvia Verhage ook een levenspartner die werkzaam is in de zorgsector. Ze vertelt dat haar man onder meer gewerkt heeft als ambulanceverpleegkundige en momenteel verpleegkunde doceert aan een hbo-v. Dat ze er tijdens haar opleiding in de Brabantse hoofdstad voor koos zich te specialiseren in pijnbestrijding, oncologie en palliatieve zorg, schrijft Verhage toe aan het ziekteproces van haar grootmoeder. Ze maakte het van dichtbij mee. “Mijn oma heeft veel pijn geleden als gevolg van een uitgebreid gemetastaseerd endometrium carcinoom. Die pijn werd toen niet adequaat behandeld. Ze overleed sterk vermagerd als een totaal ander mens dan ik had gekend. Haar ziekteproces heeft diepe indruk op me gemaakt.” 

‘Het ziek-zijn van mijn oma heeft diepe indruk gemaakt’

De ‘Rotterdamse Brabantse’ werd consulent in een palliatief adviesteam en specialiseerde zich uiteindelijk tot verpleegkundig specialist oncologie en palliatieve zorg. “Het beroep wordt beschouwd als een relatief nieuwe beroepsgroep”, zegt Verhage, “maar bestaat al langer. Het jonge imago heeft ermee te maken dat het pas vanaf september 2018, na een proefperiode van vijf jaar, als zelfstandige bevoegdheid van de verpleegkundig specialist formeel is vastgelegd in de Wet BIG.”

Sylvia Verhage is een van de ruim drieduizend verpleegkundig specialisten in Nederland en een van de tweeënveertig die in het JBZ werken. De meesten werken in de oncologie. “De functie is heel breed, dat is een van de redenen dat ik mijn werk zo aantrekkelijk vind”, vertelt ze. “Wij werken op de polikliniek in de directe patiëntenzorg, zijn regievoerend behandelaar en werken samen met de medisch specialist. Dat betekent dat we zowel in het medische- als verpleegkundige domein werken. Ik werk vier dagen per week, waarvan ik één dag niet-patiëntgebonden taken verricht zoals onderzoek, lesgeven, innovatie of beleid.” 

‘De functie is heel breed, dat is een van de redenen dat ik mijn werk zo aantrekkelijk vind’

Daarnaast is Verhage voorzitter van het Netwerk Verpleegkundig Specialisten Oncologie. Daarin werkt zij samen met 550 specialisten oncologie en palliatieve zorg. Vooral voor haar rol als voorzitter ontving Sylvia Verhage vorig jaar de Els Borst Prijs, een jaarlijkse wisseltrofee die door V&VN Verpleegkundig Specialisten wordt uitgereikt aan iemand die zich ‘op bijzondere wijze verdienstelijk gemaakt heeft voor de ontwikkeling van het beroep van verpleegkundig specialist’. Uit het juryrapport over de laureaat: ‘De jury ziet haar vooral als een innovator. Zij heeft zich als verpleegkundig leider bewezen, mede door haar enthousiasmerende initiatieven.’ 

Verhage hoopt dat de prijs extra aandacht genereert voor het beroep van verpleegkundig specialist en heeft in dat opzicht ook nog wel wat wensen voor de toekomst van haar vak. “Er is een nieuw beroepsprofiel en het is nu tijd om de taakherschikking in de dagelijkse praktijk te optimaliseren, om ons beroep in de volle breedte uit te voeren. En dan bedoel ik niet alleen in het ziekenhuis maar in de gehele zorgketen. Voorwaarde daarbij dat deze keten beter gaat aansluiten. Je hebt te maken met diverse zorgverleners zoals huisarts, ziekenhuis, verpleeghuis, hospice. We moeten eenvoudig in elkaars dossier kunnen kijken, maar tot op heden is dat een utopie. Als dat verbetert, zou ik bijvoorbeeld patiënten thuis kunnen bezoeken of een dag bij een huisarts spreekuur kunnen draaien.” 

‘Het is nu tijd om de taakherschikking in de dagelijkse praktijk te optimaliseren’

Sylvia Verhage constateert blij dat er positieve ontwikkelingen zijn. “Zo is er al een aantal huisartspraktijken waar meerdere verpleegkundig specialisten werken. De een heeft als specialisatie jeugd en ouderen, de ander diabetes, COPD en hartfalen, en weer een ander palliatieve zorg. De samenwerking tussen de eerste en tweede lijn kan geoptimaliseerd worden door de komende jaren de focus te gaan leggen op de anderhalve-lijns-zorg.” 

Om haar werkplezier optimaal te houden, is Verhage ook naast het werk actief. “Ik beweeg veel en ben graag buiten om te wandelen en te fietsen. Dat laatste betekent in mijn geval ook wielrennen en mountainbiken.” En Verhage reist graag, liefst naar Azië. “Vorig jaar ben ik een maand lang met mijn moeder, mijn vader en mijn man naar Indonesië geweest, naar het eiland Sulawesi, waar mijn moeder 85 jaar geleden ter wereld kwam. De zoektocht naar haar en daardoor ook mijn roots, was een bijzondere en onvergetelijke ervaring. Met die reis is een lang gekoesterde wens in vervulling gegaan.” 

Delen