Even afstand nemen

Te midden van alle discussie en onzekerheid die gisteren volgden op het ‘nee’ van de Eerste Kamer tegen de wijziging van artikel 13 van de Zorgverzekeringswet, viel weinig serieuze berichtgeving te bespeuren. De speculatie had de overhand en die richtte zich vooral op de vraag of Edith Schippers aanblijft en of het kabinet wel of niet valt als ze dit niet doet.

Twee mensen hielden het hoofd koel en boden waardevol commentaar door een stapje verder te kijken. De eerste was hoogleraar Douwe Jan Elzinga van de Rijksuniversiteit Groningen. Hij zei: “Kennelijk heeft de landelijke politiek maximaal vertrouwen in zichzelf en minimaal vertrouwen in de andere volksvertegenwoordigers.” Hiermee doelde hij op de situatie dat op het niveau van gemeenteraden en provinciale staten is vastgelegd dat stemgerechtigden stemonthouding betrachten in situaties van persoonlijke betrekkingen of (schijnbaar) tegenstrijdige belangen, maar in de Eerste Kamer niet.

De tweede was oud-Tweede Kamervoorzitter Frans Weisglas, Die zei: “Hou op met achterkamertjes, het wetsvoorstel ligt in de prullenbak. Accepteer je verlies.” Een harde, maar wel terechte boodschap aan Edith Schippers. De drammerigheid waarmee ze stante pede een oplossing afdwingt voor de nu ontstane situatie verdient geen schoonheidsprijs. Ze zegt weliswaar ‘niet zo van deadlines’ te zijn, maar dat is niet bepaald de indruk die ze wekt.

Wie een winnaar wil zijn, moet ook met verlies kunnen omgaan en bereid zijn daaruit lering te trekken. Dit vraagt om afstand nemen, analyseren wat er is gebeurd en daaruit concluderen wat het precies is dat je anders moet doet om je doelen de volgende keer wél te behalen. Dat is niet wat we hier zien gebeuren.

Delen