Exclusief afkicken

Directeur Chris Oomen van verzekeraar DSW hekelt in het Algemeen Dagblad het ontstaan van luxe verslavingsklinieken. Hij deed dat een maand geleden, maar vandaag antwoorden minister Spies van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties op Kamervragen over het onderwerp. Waarom deze minister? Omdat één van de afkickresorts een subsidie kreeg om de overzeese locatie mogelijk te maken.

Het betreft Jellinek Retreat. De subsidie was onderdeel van een breder plan om de economie van Curacao te stimuleren. Daarnaast moet kliniek ook lokale verslaafden opvangen en moet de instelling bijdragen aan de professionalisering van de verslavingszorg ter plaatse. Door samenwerking met de Curaçaose huisartsen levert de kliniek aan die laatste doelstelling een bijdrage. Maar de lokale bevolking weet Jellinek niet goed te vinden, zo blijkt. Jellinek Retreat opende in maart 2010 haar deuren. Sindsdien zijn er naast Nederlandse verslaavden, zes cliënten behandeld uit Curacao.

Mogelijk dat hier de behandelkosten een rol spelen. Opname kost 16.900 euro voor vier weken, exclusief ‘verblijfsactiviteiten’ à 750 euro per week. Dat brengt het geheel op 19.900 euro voor de behandeling. Voor medisch toeristen uit Nederland komen daar de kosten voor een vliegticket bij op. Maar dan heb je ook wat: “De warme lucht, het fijne briesje en de palmbomen creëren onmiddellijk een vakantiegevoel,” zoals een journalist het in LEF omschrijft.

Blijkens het artikel in het AD is Jellinek Retreat met die 17.000 euro overigens nog goedkoop. De DSW-directeur zegt soms rekeningen te zien van meer dan een ton op jaarbasis. In een interview op Radio Nederland Wereldomroep legt Oomen zijn bezwaren nog verder uit. De verzekeringsdirecteur hekelt de wildgroei aan nieuwe klinieken. Die nieuwkomers bieden een peperdure opname in plaats van veel de goedkopere ambulante zorg die vroeger heel normaal was. Oomen vindt bovendien dat mensen die 2200 euro uitgeven aan een vliegticket, maar vervolgens wel de behandeling van 20.000 euro declareren weinig verantwoordelijk omgaan met collectieve middelen.

Bovendien snapt Oomen niet waarom je als verslaafde helemaal naar bijvoorbeeld Zuid-Afrika moet. “Wat is er in hemelsnaam mis met Nederland?” citeert het AD de beste man. Toen ik die vraag las voelde ik verontwaardiging. Dus daar is het om te doen: afkeer en jaloezie over het feit dat zwakke broeders een pleziertje beleven. Maar de vraag blijft hangen. De behandeling wordt uit publieke middelen vergoed. Dus inderdaad: wat is er mis met een ambulante behandeling in Nederland?

Delen