Froukje de Vries (1959-2018)

Op 8 april overleed verpleegkundige Froukje de Vries op 58-jarige leeftijd. Zij had volop aandacht voor patiënten en collega’s. “Het zorgen zat tot in haar diepste vezels.”

Tekst: Wout de Bruijne

 

‘Wij moeten verder zonder onze lieve collega’, schreef de afdeling KNO van het VU medisch centrum boven aan de rouwadvertentie voor verpleegkundige Froukje de Vries. Telefonisch contact met collega Machteld van Driel leert ons direct dat dit niet slechts mooie woorden zijn. “Froukje herkende en erkende de kwetsbare mens in iedereen. Waar nodig stak ze patiënten en collega’s een hart onder de riem. Ze was altijd vriendelijk en een steun en toeverlaat.” En volgens collega Marieke Wijmenga was Froukje de Vries ‘nieuwsgierig naar verschillen, maar zocht ze vooral wat gemeenschappelijk gedeeld werd en was ze meeslepend enthousiast en energiek’.

Na haar jeugd en middelbare schooljaren in Groningen kiest Froukje de Vries voor de verpleegkunde. Omdat haar vriend en latere man Johan in Amsterdam woont, komt zij bij het VU Ziekenhuis terecht. Aanvankelijk werkt zij daar op de afdeling dermatologie, maar vanaf 1986 tot aan haar overlijden afgelopen maand is Froukje de Vries gespecialiseerd verpleegkundige op de afdeling Keel-Neus-Oorheelkunde/Hoofd-hals chirurgie.

Later afdelingshoofd professor René Leemans kent haar vanaf zijn assistententijd. “Ik was onder de indruk van haar toewijding voor en kennis van de specifieke patiëntengroep. Zij heeft meerdere generaties verpleegkundigen de kneepjes van het vak bijgebracht.” KNO-chirurg Stijn van Weert noemt Froukje de Vries een ‘op en top verpleegkundige van de oude stempel in de beste zin van het woord’. “Het zorgen zat tot in haar diepste vezels en oud-patiënten vroegen vaak naar haar en bezochten haar met regelmaat op de verpleegafdeling.”

‘Ze herkende en erkende de kwetsbare mens in iedereen’

Volgens Machteld van Driel kon haar collega er slecht tegen als in haar ogen iets onrechtvaardig was. “Daarop reageerde Froukje direct, zonder aanzien des persoons. Ze liet zich niet intimideren door autoriteit of status, generatie- of cultuurverschil. Ze prikte er zo doorheen wanneer mensen een air ophielden en had door haar open houding ook een groot vermogen om zo’n façade te omzeilen.”

Froukje de Vries waarschuwde volgens Machteld van Driel vaak voor de toename aan regels voor registratie, categorisering en administratieve verantwoording. “Ze vond dit ten koste gaan van de individuele aandacht voor patiënten. Die aandacht stond bij Froukje voorop, ze had een feilloos geheugen voor namen, gezichten en individuele geschiedenissen.”

In 2016 wordt bij de KNO-verpleegkundige kanker gediagnostiseerd. “Maar”, zegt Machteld van Driel, “Froukje hield ondanks haar ziekte en afnemende conditie haar vele sociale contacten actief in stand.” In 2017 verbetert haar conditie en gaat zij weer aan het werk. Maar die periode is van korte duur.

De geliefde verpleegkundige laat man, zoon, dochter, kleinkinderen, vrienden en collega’s achter; én de (oud)patiënten die haar tevergeefs zoeken op de afdeling.

Delen