Gedwongen winkelnering

Volgens Désirée Hairwassers, gezondheidswetenschapper en columnist voor Medisch Contact, getuigt het van gekrenkte trots en arrogantie van Nederlandse artsen om Belgische collega’s ‘allemaal cowboys’ te noemen. Ik ben dit volledig met haar eens, maar wil hieraan toevoegen dat het ook getuigt van angst en van gebrek aan respect voor de patiënt.

Een arts die van een patiënt de vraag krijgt of hij wil doorverwijzen, kan op zijn minst het gesprek aangaan. Waarom wilt u worden verwezen? Wat verwacht u van mijn collega dat ik u niet kan bieden? Op welke informatie baseert u uw oordeel dat u elders beter geholpen kunt worden? Kan ik u helpen om de kwaliteit van die informatie te beoordelen? Welke documentatie kan ik u bieden om u en mijn collega te helpen?

De patiënt is niet van de arts, maar van zichzelf

Allemaal vragen die een patiënt van een arts mag verwachten als de patiënt aangeeft naar een andere zorgverlener te willen. De patiënt is niet van de arts, maar van zichzelf. Een arts die dit niet inziet, gaat uit van gedwongen winkelnering. Het voorbeeld dat Hairwassers aanhaalt van de Nederlandse hoogleraar die een patiënt per se zelf wil houden omdat dit het beste uitkomt voor een trial waaraan hij bezig is, is de meest treffende illustratie hiervan. Waar is in dit geval de vraag “Wilt u meewerken aan mijn trial?” gebleven?

Wie op het Twitterprofiel van Hairwassers kijkt, komt deze tekst tegen: ‘Be the kind of woman that when your feet hit the floor each morning the devil says: Oh crap, she’s up’. Artsen noemen zo iemand wel een patient from hell. Zolang er nog artsen zijn die ervan uitgaan dat alleen zij zelf en niemand anders de patiënt kunnen genezen, zijn zulke patiënten hard nodig. In patiëntemancipatie is nog een lange weg te gaan.

 

Delen