Geen applaus

In de berichtgeving over het gegeven dat kleine ziekenhuizen het financieel lastig hebben door corona, komt één toch niet onbelangrijk onderdeel slechts zijdelings aan bod, namelijk de toename van reserveringen op vakantiedagen. Dit bedrag steeg in 2020 ten opzichte van 2019 van 1,0 naar 1,1 miljard euro.

De praktische vertaling van dit cijfer is dat een groeiend aantal werknemers vakantiedagen wil opnemen, maar dat het de werkgevers niet lukt om ze uit te delen. Begrijpelijk, want het is alle hens aan dek in de ziekenhuiszorg. Maar het laat wel zien hoe groot het probleem in de zorg is: door de coronapandemie hebben medewerkers te lang te weinig rust kunnen nemen. En het eind is nog lang niet in zicht. Een gegeven dat overigens niet alleen op de ziekenhuismedewerkers betrekking heeft. Vraag maar aan de huisartsen.

‘Door de coronapandemie hebben medewerkers te lang te weinig rust kunnen nemen’

Vorig jaar op 17 maart werd ons allemaal gevraagd om op 20.00 uur te applaudisseren voor de zorg. Dat deden we ruimhartig en dat kon ook makkelijk, want het kostte ons niets. Nu, ruim anderhalf jaar later, is er een groep mensen die vindt dat de coronapandeqmie hen persoonlijk veel te veel kost. Ze willen toch 11-11 vieren, om één dag niet aan die ellende te hoeven denken. Ze vinden dat ze het recht hebben om na 20.00 uur in de kroeg te blijven hangen.

Allemaal menselijk. Maar in de zorg werken ook mensen. Nog wel tenminste. We hoeven niet nog een keer voor ze te applaudisseren, want daar zitten ze echt niet op te wachten. Maar als we nog een keer willen laten blijken dat we aan ze denken, mag ons dat ook best wat kosten.