Gevolgen

ZorgDomein spreekt van ‘een stuwmeer’ aan uitgestelde reguliere zorgvragen door de coronacrisis. Gelet op het feit dat het hiermee bedoelt dat het aantal verwijzingen van huisartsen naar ziekenhuizen voor niet-acute zorg met 75 procent daalt, is die woordkeus terecht.

450.000 reguliere zorgvragen per maand die worden uitgesteld, het is enorm. Het is duidelijk dat ZorgDomein gelijk heeft met de stelling dat de nasleep van corona zal leiden tot oplopende wachttijden in de ziekenhuizen. Terecht stelt het platform dat dit problemen geeft die vragen om centrale coördinatie, uniforme gegevensuitwisseling en voortzetting van de samenwerking tussen ziekenhuizen en zelfstandige klinieken. Met andere woorden: als de coronacrisis bedwongen is, zijn we er nog lang niet.

De nasleep van corona zal leiden tot oplopende wachttijden in ziekenhuizen

Tegelijkertijd zit ook een ander aspect aan dit nieuwsbericht. Sinds de invoering van het huidige zorgstelsel in 2006 is discussie gevoerd over de vraag of het eigen risico leidt tot zorgmijding én of die zorgmijding in alle gevallen leidt tot nadelige gevolgen voor de gezondheid van het individu en tot hogere zorgkosten in tweede instantie, als zorg onvermijdelijk wordt. Wat we nu zien, is geen bewuste mijding van zorg die ten koste van het eigen risico gaat, maar een tijdelijke onmogelijkheid om toegang tot die zorg te krijgen. Een gedwongen mijding dus. Maakt deze situatie onderzoek mogelijk naar de vraag welke gevolgen dit heeft op het moment dat die toegang tot zorg weer open gaat? Zo ja, dan kan dit duiding bieden bij de discussie over de gevolgen van het eigen risico.