Gezond verstand

De laatste tijd lees ik veel over mogelijke kostenbesparingen in de zorg door shared decision making. Samen met de patiënt het behandelbeleid bepalen, zou leiden tot reductie van de behandelkosten. Anderen menen dat patiënten altijd op zoek zijn naar geruststelling en daardoor juist meer diagnose en behandeling willen. Daarom pleiten verschillende partijen voor meer onderzoek naar de effecten van shared decision making.

Graag wil ik dit belichten vanuit angstreductie versus kwaliteit van leven bij patiënten. In de verschillende discussies over shared decision making wordt geen onderscheid gemaakt tussen het traject van diagnose en dat van behandeling. Inderdaad zal een patiënt in de diagnosefase van alle opties gebruik willen maken om zijn angstgevoelens zo veel mogelijk te reduceren. Ik ben dan ook van mening dat in dit traject shared decision making tot hogere kosten zal leiden. Het zou effectiever zijn om tijdens de diagnose te werken met standaardisatie en protocollen.

Nauw overleg met de patiënt zal leiden tot reductie van behandeling

Maar wanneer we kijken naar de behandelfase, en dan met name in de intensieve zorg, ben ik ervan overtuigd dat nauw overleg met de patiënt zal leiden tot reductie van behandeling, dus tot kostenbesparing. Want juist in deze zorg bieden we overbodige en dure therapieën.

Het is de taak van de behandelend arts om de patiënt goed uit te leggen wat de behandelopties zijn, zodat deze een goede keuze kan maken. Uiteraard is er een informatieachterstand bij de patiënt, maar dit hoeft niet belemmerend te werken. Want na goede voorlichting kan de patiënt zelf beslissen over de kwaliteit van zijn leven. Sterker nog, de patiënt is de enige die hierover kan beslissen.

Wanneer we bij de discussie over shared decision making een splitsing maken tussen diagnose en behandeling en focussen op het behandeltraject, dan is er wat mij betreft geen nader onderzoek nodig naar kostenbesparing. Dat is gewoon een kwestie van gezond verstand.

Delen