Goed nieuws helaas
De samenwerking tussen ziekenhuizen en zorggroepen in Zuidoost-Brabant op het gebied van de hartzorg leidt tot betere uitkomsten voor patiënten en lagere kosten. Tot deze conclusie komt het Nederlands Hart Netwerk op basis van analyse van patiëntgegevens over de afgelopen twee jaar.
Goed nieuws natuurlijk. In de eerste plaats voor de patiënten, want het verbetert de uitkomsten (denk aan hersenbloedingen, hartfalen en mortaliteit) en de kwaliteit van leven. Maar er is ook maatschappelijk voordeel, want het vermindert het aantal heropnamen in het ziekenhuis en verlaagt de zorgkosten.
Zou het kunnen dat samenwerking vanuit de patiëntvraag op meerdere fronten tot betere uitkomsten en lagere kosten leidt?
Ook de betrokken zorgaanbieders zullen blij zijn. Ze bereiken een beter resultaat voor de patiënt, ze kunnen ten volle elkaars expertise benutten en ze dragen bij aan beheersing van de zorgkosten. Het levert hen ook nog eens niet veel extra werk op, omdat de transmurale zorgstandaard die ze als basis gebruiken niet veel afwijkt van de NHG-standaarden waarmee ze toch al werkten.
Maar. Zou deze vorm van samenwerking alleen in Zuidoost-Brabant tot betere uitkomsten voor patiënten en lagere kosten leiden? En alleen op het gebied van hartzorg? Of zou het misschien – heel misschien – zo kunnen zijn dat samenwerking vanuit de patiëntvraag op meerdere fronten tot betere uitkomsten en lagere kosten leidt? Met andere woorden: waarom is dit nieuwsbericht uit Zuidoost-Brabant anno 2019 eigenlijk nog nieuws? De zorg roept toch al jaren dat de patiënt centraal staat?
4 reacties
Mooi voorbeeld van “jumping to conclusions”. Misschien eerst nog eens even kritisch naar de enthousiaste verhalen kijken met een wetenschappelijke bril. Ik schreef al eerder kritisch over de enthousiaste verhalen van de NHR. In het Frans noemen we dat Publi-info. Reclame met informatie. En met de aantallen patiënten die genoemd worden ben ik niet zo snel geneigd – kennelijk in tegenstelling tot de schrijver v Wijck – om alle beweringen te geloven. Ik denk dat de wetenschappelijk en statistische onderbouwing uitermate mager is, to put it mildly. Welke behandeling was dan anders? En was dat het gevolg van voortschrijdend inzicht en betere behandelmethoden óf komt het door de samenwerking? Of was de uitgangssituatie erg slecht? Andere casemix? Uit het Skipr artikel en de verwijzingen kan ik de wijsheid niet halen, hoe enthousiast ook gebracht door de betrokkenen.
Armand Girbes
15 oktober 2019 / 21:00Mij ging het niet om de conclusies die wel of niet uit dit ene voorbeeld kunnen worden getrokken, maar om de vraag waarom samenwerken in het belang van de patiënt niet veel meer de norm is, terwijl de zorg al jarenlang de mond vol heeft van ‘de patiënt centraal’.
Frank van Wijck
15 oktober 2019 / 22:24Het gaat hier duidelijk om een begripsverwarring.
De patient centraal, dat geldt al sinds het begin van de mensheid, althans voor zorgverleners.
Niet te verwarren echter met de holle phrasen die overbetaalde en nutteloze maatpakken bezigen sinds 2006.
E. Van der Veer
16 oktober 2019 / 13:33Tja, met termen als “overbetaalde en nutteloze maatpakken” kan ik niet zoveel helaas. En als u stelt dat de zorgverleners als sinds het begin van de mensheid “de patiënt centraal” als uitgangspunt hebben, kunnen ze ook – toch minstens sinds 2006 – stappen hebben gezet in samenwerking om die patiënt de juiste zorg op de juiste plaats te bieden.
Frank van Wijck
16 oktober 2019 / 13:37