GRIP op de dokter – heb ik het wel of niet?

Voorzichtig zoek ik een zelfhulpboek op internet over burn-out. Ik vraag me af of ik een burn-out heb, maar waarschijnlijk valt het wel mee. Alles loopt nog best goed, hoor. Soms loopt het spreekuur wat uit, maar dat is toch bij iedere huisarts. Ik ben wat moe als ik thuis kom. De kinderen krijgen hun broodnodige aandacht en lopen in schone kleren. Ik zet me in op school. Mijn man en ik proberen af en toe samen op pad te gaan. Voor mijn gevoel zit ieder jong gezin met werkende ouders er zo in. Het zal niet heel anders kunnen. Het beste is te bedenken dat dit een fase is, en er komen vast betere tijden.

Toch wil ik er wel meer over lezen. Een zoektocht op het internet is alsof ik in een doolhof terechtkom. De interviews, artikelen, boeken en zelftesten komen in grote getalen op mij af. Het een is nog interessanter dan het ander. Vooral artsen zijn de dupe. Ik wil meer weten. Ik moet eigenlijk naar bed. Ik ben zo moe thuisgekomen van de praktijk vanmiddag. Maar de laptop voelt zo lekker warm op mijn schoot. Bovendien lig ik in bed alleen maar te plannen en te regelen.

Ik hou ermee op, ik kom er niet uit. Ik moet me verdiepen in een zelftest. Misschien kan dat uitsluitsel geven. Maar nee, ook hier weer een overdosis aan mogelijkheden. Ik moet kiezen, maar dat lukt me niet. Ik wil de beste test; ik wil zekerheid en hoe weet ik nu zeker dat ik de juiste kies. Ik ga morgen verder. Het kost me nu zo veel tijd. Ik raak weer verdwaald op het web.

Ik kan het niet laten. Toch even een klein testje: OMG, het resultaat:

“Pas op, je zit in de gevaren zone. Er hoeft niet veel te gebeuren of je raakt burned-out. Ga alle dingen na die u thuis of op uw werk stress bezorgen en probeer daar veranderingen in aan te brengen zodat je meer plezier uit situaties haalt. Durf af en toe eens nee te zeggen. Als dit niet lukt schakel dan professionele hulp in.”

Wat heb ik ingevuld? Klopt dit echt? Alles staat toch nog? Ik ga toch met plezier naar de praktijk? Thuis loopt alles goed. Mijn relatie is toch op orde” Ik ben toch blij? Als ik het zo opschrijf, blijkt dat ik lang niet heb nagedacht over deze vragen, laat staan dat ik er een eerlijk antwoord over kan geven.

Hier zit wel een belangrijk punt. Als huisarts kan ik vragen stellen en luisteren naar mijn patiënten. In 10 minuten heb ik wel door waar het dwars zit bij een patiënt. Wanneer stel ik deze vragen eigenlijk aan mijzelf?

Als huisarts kan ik vragen stellen en luisteren naar mijn patiënten. In 10 minuten heb ik wel door waar het dwars zit bij een patiënt. Wanneer stel ik deze vragen eigenlijk aan mijzelf?

Het internet blijft trekken.  Het zal toch wel meevallen, ik heb mezelf echt nog in de hand. Ik blijf verzanden in de overdaad aan informatie. De tijd haalt mij in. In een week krijg ik fors uitstralende pijn in mijn linker been. Ik duid het als een beetje ischias. Een collega wijst mij erop dat ik ernaast zit. Het is gewoon een hernia. Luister, zegt ze, je kan niet eens vooroverbuigen.

En dan lig ik op de bank, met heel veel tijd om na te denken. Het slechte slapen, de oplopende emoties ook tegen de kinderen, het uitlopen van mijn spreekuur, het gevoel te kort te doen, schuldig voelen, niet kunnen stoppen, niets af kunnen maken, confrontatie aangaan, het onvermogen de koffers te pakken voor de vakantie, leuke dingen doen zonder blij te worden. Ineens zie ik het. Ik kan het niet geloven. Er was een hernia nodig om mij naar mezelf te laten kijken. Wat doe je nu eigenlijk?

Ik heb het.