Groot probleem
Het kon niet uitblijven dat de waarschuwing van de Nederlandse Zorgautoriteit voor forse premiestijgingen zou leiden tot enkele cynische social-mediareacties in de trant van ‘allemaal de schuld van het stelsel’. Degenen die dit stellen, vergeten voor het gemak even dat verzekeraars in Europa – dus ook zorgverzekeraars – te maken hebben met Solvency II eisen op het gebied van kapitaal en risicobeheersing.
‘Het is de schuld van het stelsel’ is dus wat te gemakkelijk. Wat wel een reëel probleem is, is dat de grote ziekenhuizen weigeren de basiszorg af te stoten naar de regionale ziekenhuizen, zoals Ab Klink stelde tijdens het congres Betere zorg, netwerkzorg. Van de doelstellingen van het rapport De juiste zorg op de juiste plek komt op die manier weinig terecht. En dat heeft financiële consequenties, want regionale ziekenhuizen kunnen die zorg goedkoper aanbieden. Maar het benadeelt ook de patiënt: regionale ziekenhuizen zijn voor de meeste mensen dichterbij en hebben een veel grotere verbondenheid met de eerste lijn dan topklinische en academische centra.
Van doelstellingen De juiste zorg op de juiste plek komt op deze manier weinig terecht
Op Twitter lees ik als reactie dat de weigering van de grote ziekenhuizen om basiszorg af te stoten eigenlijk niet moet kunnen bestaan. De zorgverzekeraars hebben immers toch de regie en kunnen dus in de zorginkoop toch sturen op het zorgaanbod? Op papier is dat waar. Maar hoeveel regie heb je als zorgverzekeraar in de zorginkoop als de partij tegenover je aan tafel door fusies zo veel marktmacht heeft gekregen in zijn adherentiegebied dat van regiefunctie van de zorgverzekeraars nauwelijks nog sprake is?
8 reacties
Klopt, maar verzekeraars hebben vele malen meer marktmacht. Dat ze hun inkooprol niet goed vervullen (zie rapport RVS 2017) is niet alleen een kwestie van marktverhoudingen, maar er is ook sprake van twee verschillende talen, volstrekt voor de hand liggende organisatiebelangen, verantwoordelijkheden die door elkaar lopen (de zorgverantwoordelijkheid en de zorgplicht) en dan zijn er nog kennisverschillen (e.d.) die een rol spelen. Overigens zijn er tal van voorbeelden in de zorginkoop die de zorgaanbieder aan het kortste eind laat trekken (onbetaalde overproductie bijvoorbeeld). Kortom, het is een haperend systeem, gebouwd op foute premissen. Dan kun je het systeem wegfluiten of het proberen te repareren. Eerst maar eens naar de positieve kanten kijken (kwaliteit, toegankelijkheid, betaalbaarheid), dan is het misschien de moeite waard om het te repareren. En een werkbaar alternatief tover je niet zomaar tevoorschijn.
Dan nu de vraag: wat is een goedkoper ziekenhuis? Een ziekenhuis misschien dat niet innoveert, niet moderniseert, niet investeert, niet excelleert? Als we dat willen, prima, maar we weten zo langzamerhand maar al te goed wat er dan kan gebeuren.
De juiste zorg op de juiste plek? Prachtig rapport, mooie voorbeelden, maar er is wel een zorgvraag (stijging uitgaven 2,9% per jaar, RIVM) die we moeten beantwoorden. En wie verbindt het een nu eens methodisch met het ander? Dus zonder retoriek en aannames, maar met modellen en rekenwerk?
Robert Mouton
7 november 2018 / 23:22Uw opmerking over de marktmacht van zorgverzekeraars verdient enige nuance. Hiervan mag in sommige sectoren sprake zijn, maar in de ziekenhuiszorg zeker niet, door de vele fusies die zich hierin hebben voltrokken.
En bij uw vraag “wat is een goedkoper ziekenhuis?”dit. Een ziekenhuis kan ook innoveren door zorg af te stoten naar buiten de ziekenhuismuren. Het kan investeren in substitutie van zorg van de tweede naar de eerste lijn (hierdoor gefaciliteerd door de zorgverzekeraar, met een meerjarencontract). Het kan dan excelleren in de zorg waarvoor de ziekenhuissetting echt noodzakelijk is.
Frank van Wijck
8 november 2018 / 12:21Het blijft een interessante vraag; de machtsvraag.
Maar, 1:
is deze vraag niet in een klap beantwoord zodra een verzekeraar de macht heeft om een ziekenhuis binnen een dag te doen sluiten?
2: hoe verhoudt het verlies van het Slotervaart ( 3 miljoen jaarlijks? ) zich tot, bijvoorbeeld, het reclamebudget van ZN ( naar verluidt zo’n 30+ miljoen jaarlijks) ?
Tot de extra capaciteit van Achmea van pakweg 1,4 miljard?
Misschien kan een van uw bevriende zorgeconomen hier antwoord op geven.
B.Sanders
9 november 2018 / 22:39Over de rol van de zorgverzekeraars bestaat veel onzinnige borrelpraat. De nuancering van journalist Michiel van der Geest (https://www.volkskrant.nl/economie/-het-zijn-allemaal-zakkenvullers-zes-onderbuikgevoelens-over-zorgverzekeraars-en-wat-daarvan-klopt~b1f8a2e1/?utm_campaign=shared%20content&utm_medium=app&utm_source=link&utm_content=free) zal u niet ontgaan zijn.
Wat Slotervaart betreft verwijs ik u naar het interview met directeur Georgette Fijneman van Zilveren Kruis in NRC (https://www.nrc.nl/nieuws/2018/10/29/zorggeld-werd-gebruikt-voor-andere-gaten-a2753203). Op haar opmerking dat de zorgverzekeraar er niet voor bedoeld is om alsmaar verliezen te financieren valt weinig af te dingen lijkt mij. Zilveren Kruis sloot het ziekenhuis overigens niet. Na het bekend worden van het faillissement liep direct iedereen weg die er als ZZP’er werkte (terecht overigens als je zeker weet dat je toch niet meer betaald wordt) en zetten leveranciers hun leveranties aan het ziekenhuis stop (om precies dezelfde reden net zo terecht).
Uw opmerking over het reclamebudget van de zorgverzekeraar vind ik niet ter zake doende. Je hoeft geen zorgeconoom te zijn om te begrijpen dat het weinig nut heeft om dat geld over te hevelen naar een ziekenhuis waarvan de bestuurders hun zaakjes niet op orde hebben.
Frank van Wijck
10 november 2018 / 15:58“Zilveren Kruis sloot het ziekenhuis overigens niet. Na het bekend worden van het faillissement liep direct iedereen weg die er als ZZP’er werkte ”
U bent vast bekend met:
https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/het-is-allemaal-de-schuld-van-de-zzp-ers~b3951a7c/
“Uw opmerking over het reclamebudget van de zorgverzekeraar vind ik niet ter zake doende.”
U kunt dit vast nader uitleggen aan premiebetalers , patienten van het Slotervaart en zorgverleners van het Slotervaart neem ik aan.
Van het jaarlijks reclamebudget kunnen namelijk vele ziekenhuizen open gehouden worden.
Opmerkelijk namelijk dat u dat niet “ter zake doend ” vindt.
B.Sanders
10 november 2018 / 21:11Natuurlijk ken ik dat bericht “Het is allemaal de schuld van de zzp’ers”. Maar als u daarmee suggereert dat ik hen de schuld geef begrijpt u mij verkeerd.
Frank van Wijck
11 november 2018 / 00:04U reageert selectief, zoals gewoonlijk.
Over het feit dat men alleen al met het reclamebudget van ZN vele ziekenhuizen open kan houden hoor ik u niet.
U wilt dat blijkbaar ook niet uitleggen aan deze arts in opleiding:
https://www.parool.nl/opinie/-zorg-is-pervers-geregeld~a4607408/?utm_source=twitter&utm_medium=social&utm_campaign=shared%20content&utm_content=free
Omdat ik dit recentelijk in een intercollegiale toetsing heb geleerd:
”
Om tot een soort van definitie te komen noemen wij enkele gedragskenmerken. Wanneer iemand het laatste woord wil hebben:
Is er vaak sprake van heftigheid of beladenheid tijdens het gesprek of discussie
Heeft men de neiging eigen wil door te drukken
Luistert men slecht naar anderen
Heeft men graag controle op de situatie
Is er vaak sprake van een zekere geldingsdrang
Zoekt men graag de woordenstrijd
Heeft men graag gelijk en voelt men zich ernstig tekort gedaan wanneer men dat niet krijgt
Mijden anderen deze persoon graag
Komt deze persoon vaak dominant en bazig over
Waarom gebeurt het?
Waarom willen mensen graag het laatste woord hebben? In ieder geval wil men graag gelijk hebben, de discussie winnen, tonen dat men de sterkste is of de controle houden door met verbaliteit te overheersen.
Wanneer dat niet lukt kan men zich behoorlijk verongelijkt voelen. In feite zoekt men erkenning die men verwerft of wil verwerven op de verkeerde manier.
Verwante informatie
altijd aan het woord: teveel praten
altijd willen winnen
Gevolgen
We noemen enkele gevolgen. Over het algemeen zullen mensen iemand graag vermijden die altijd het laatste woord wil hebben. Wellicht dat ze de woordenstrijd nog een paar keer willen aangaan maar op termijn zal het eindigen in gelatenheid of berusting. Het gevoel van ‘laat maar’ gaat overheersen bij anderen omdat een gesprek of discussie zinloos is. Dat betekent dat de persoon in kwestie waar het om gaat alom zijn commitment en credits verliest, zelfs al krijgt hij/zij zijn zin.
Kernkwaliteit
In sommige gevallen ligt er een kernkwaliteit ten grondslag en is ‘altijd het laatste woord willen hebben’ een valkuil. De kwaliteit is een sterke eigen mening hebben.
In heel veel andere situaties is er niet sprake van een valkuil maar van het verbloemen of maskeren van eigen onzekerheden of een aangeleerd patroon om in de eigen behoefte van erkenning te willen voorzien.
Leerdoel
Het leerdoel is: openstaan voor, contact houden met de omgeving, luisteren, aansluiting houden bij de ander.
Hoe ga je ermee om?
Een vraag die we pas kregen: hoe ga je om met iemand die altijd het laatste woord wil hebben? Het antwoord is daarop tweeledig:
Ga niet de strijd aan (woordstrijd) met een dergelijk persoon want dat heeft geen enkele zin
Vertel open wat het met u doet en welke gevoelens het bij u oproept wanneer u op een dergelijke manier met elkaar in gesprek moet zijn en geef duidelijk uw grenzen aan. ”
laat ik dus graag het laatste woord aan u over!
Bert Sanders
11 november 2018 / 21:22Natuurlijk kun je de zorgverzekeraars hun reclamebudget afpakken. Maar wilt u het daarbij laten of is uw eigenlijke wens de zorgverzekeraars af te schaffen en de zorg weer volledig in handen te leggen van de overheid in iets als een Nationaal Zorgfonds? Ik denk dat het niet voor niets is dat dit niet van de grond komt. Toen ik er in oktober 2016 een debat over organiseerde (waaraan ik niet actief deelnam: https://www.artsenauto.nl/het-debat/) heb ik geen goede argumenten gehoord voor het in werking treden ervan.
Frank van Wijck
12 november 2018 / 08:22