Groot zorghart

Ze was onderwijzeres maar had nóg een droom: ‘verpleegster’ worden. Enzo begint de ambitieuze Henriëtte Pimentel, de jongste uit een grote joodse familie in Amsterdam, in 1915 op 38-jarige leeftijd alsnog aan een studie verpleegkunde.

 Tekst: Monique Bowman | Beeld: collectie Joods Historisch Museum

Ze start haar opleiding in het Wilhelmina Gasthuis. Helaas gooit tbc na acht maanden roet in het eten; ze moet langdurig bedrust houden. Het betekent het einde van haar droom. Interesse in, en liefde voor de zorg blijft ze echter houden. Wanneer Pimentel in 1926 directrice wordt van de joodse crèche, hecht ze grote waarde aan medici in haar bestuur. Samen met bestuurslid/arts Johanna Aronsohn start ze een vooruitstrevende opleiding voor haar leidsters, met vakken op het gebied van hygiëne en anatomie.

Vanuit binnen- en buitenland is er veel belangstelling voor. De directrice zelf blijft er bescheiden onder. Op deze foto uit 1933, uit haar biografie Wacht maar, staat ze, in haar witte uniform, op de achtergrond. Nog geen tien jaar later zal Henriëtte Pimentel met haar grote zorghart een sleutelrol vervullen bij het redden van honderden joodse kinderen die vanuit haar crèche naar talloze onderduikadressen worden gesmokkeld. Zelf heeft ze minder geluk: in 1943 eindigt haar leven in Auschwitz-Birkenau. 

Delen