Heb oog voor de patiënt

Deze week merkte ik dat ik kinderloos homoseksueel van rond de dertig toch echt mijn best moet gaan doen om bij te blijven. De ene na de andere vriendin wordt zwanger en hoewel ik in het verleden wel artikelen schreef over de geboortezorg, blijk ik eigenlijk van niets te weten.

Zo organiseren ziekenhuizen verloskundige voorlichtingsavonden, hoorde ik van een vriendin (jonge dame, hoog zwanger). Tijdens die bijeenkomsten werven de ziekenhuizen nieuwe klanten. Ze zetten dan dus hun beste beentje voor, zou je verwachten. Toch blijkt het voor zorgverleners lastig om goed op de behoefte van patiënten in te spelen.

Die vriendin van mij woont in Amersfoort. Ze bezocht twee voorlichtingsavonden. De eerste in het Meander Medisch Centrum, daarna een bijeenkomst in Tergooiziekenhuizen in Blaricum. De voorzieningen tijdens beide avonden waren gelijk: koffie/ thee en koekjes. Het verschil zat ‘m in de aanpak.

In het Meander MC vertelde één verpleegkundige over het hoe en wat van een bevalling. Daarna stormde een gynaecoloog binnen – kennelijk veel te laat – die leunend tegen het spreekgestoelte zijn verhaal afdraaide. Mijn vriendin ging die avond teleurgesteld naar huis.

Gelukkig ging het anders in Blaricum, vertelde ze. Van alle betrokken disciplines was daar een afgevaardigde aanwezig om zijn deel van het verhaal te vertellen. De zorgverleners stemden hun verhaal op elkaar af en keken elkaar af en toe aan: zeg ik dit goed, wil jij er nog iets aan toevoegen? Om kort te gaan: er zat een team. Daarnaast mochten de zwangeren even gaan staan als ze het zitten te pijnlijk werd.

Mijn vriendin had er weer helemaal zin in. “Dat is wat je wilt zien! Dat die mensen baby’s ter wereld kunnen brengen, geloof ik wel. Dat doen ze duizenden keren per jaar! Maar ik wil wel dat ze als team kunnen samenwerken. Best belangrijk als er toch iets mis gaat.”

Nu was er nog slechts één probleem: wilde ze als nuchter type eigenlijk wel een kind uit Blaricum?

Delen