herman de vries: poëzie in natuur

Het werk van ‘duurzaam’ kunstenaar herman de vries omvat kilo’s lavendelbloemen, verrotte boomstronken en monsters aarde in vele kleuren. Hij laat de werkelijkheid zien zonder in te grijpen, het gaat hem om ‘de waarheid van wat is’.

Tekst: Renate van der Zee

Als we het Zuid-Duitse Steigerwald inrijden, heet herman de vries (83) mij welkom in zijn atelier. Het loofbos is de werkplaats van de kunstenaar; de elementen en de dieren beschouwt hij als zijn assistenten. Afgewaaide takken en konijnenkeutels presenteert hij in zijn werk, net als de planten en vruchten die hij vindt. “Mijn doel is mensen de ogen te openen voor de poëzie van de werkelijkheid. De natuur is al af, daar hoeft niets aan te worden toegevoegd.” Een kunstopleiding heeft de vries nooit gevolgd. In de jaren vijftig deed hij als plantkundige wetenschappelijk onderzoek, maar vond dat onbevredigend. “In 1953 begon ik spontaan te schilderen en dat gaf mij wel bevrediging omdat ik mezelf daarin vrij kon uitdrukken. Het succes kwam toen ik begin jaren zestig betrokken raakte bij de Nul-beweging. Het ging die beweging om het maken van objectief werk, een neutrale weergave van de werkelijkheid zonder enige persoonlijke inmenging van de kunstenaar.”

Lees verder (pdf).