Het grote misverstand

Mensen kunnen erg nostalgisch worden als het over onze gezondheidszorg gaat. Vroeger, ja, toen was die zorg pas echt goed hoor. Toen kon je nog gewoon naar het ziekenhuis als je dat nodig vond. Er was niemand die je vertelde – of langs de weg van het geld probeerde te dwingen – om de zorg zo veel mogelijk in de eerste lijn te genieten. Laat staan om je te zeggen dat je ‘eigen regie’ moest tonen. De overheid legde ons via Postbus 51 met herhaling geduldig uit wat goed voor ons was. Niet alleen over onze zorg, maar ook over ons pensioen. Daar moesten we voor sparen, zei Pim Jacobs, “Dat is beter, voor later.”

Wat zorg betreft verlangen mensen terug naar hoe het vroeger nooit geweest is

Pim Jacobs ging drie jaar voor zijn pensioen dood en wat die zorg betreft verlangen mensen terug naar hoe het vroeger nooit geweest is. Minister Bruno Bruins maakt in Medisch Contact onder de kop ‘Klaarheid over het zorgstelsel’ korte metten met die nostalgie. In de tijd van het Ziekenfonds waren degenen die daarvan afhankelijk waren (omdat ze onder de inkomensgrens voor een particuliere verzekering zaten) helemaal niet beter af. Het huidige stelsel geeft – ondanks alle gedoe over budgetplafonds – meer keuzemogelijkheden. Het basispakket wordt helemaal niet uitgekleed, het dijt alleen maar uit. En de zorgverzekeraars worden niet in marmerpaleizen slapend rijk over de rug van hun verzekerden. Ze werken efficiënter dan de ziekenfondsen van weleer.

Bruins zegt niets nieuws. Het zijn allemaal feiten die dertien jaar na de introductie van de Zorgverzekeringswet allang als bekend verondersteld zouden mogen worden. Dat hij het toch moet zeggen, is triest. Het laat zien hoezeer de framing over dit stelsel hoogtij viert.

Delen