Het leven is fake

U bestaat niet. Maar ik ook niet. We leven in de schijnwereld van een computergame. We bestaan alleen door de bits en bytes in het geheugen van een computer.

Ergens ver weg in het heelal leven superintelligente wezens die willen begrijpen hoe hun supersamenleving is ontstaan. Ze simuleerden daarom met hun supercomputers een planeet, die ze Aarde noemden. Ze schiepen daarop digitale personages, die ze mensen noemden en drukten op de startknop. In de computergame kwamen de mensen in beweging, ze verlieten hun grotten, ze vonden de landbouw uit en bouwden een steeds complexere samenleving op. We zijn zoals de personages in de klassieke film The Matrix, of in games als The Sims en Grand Theft Auto. Het computerspel is zo perfect, dat er geen enkele mogelijkheid is om het van echt te onderscheiden.

Wachten tot de stekker eruit getrokken wordt

Elon Musk, de rijkste man ter wereld, weet vrijwel zeker dat we onderdeel zijn zo’n computerspel. Als hij gelijk heeft, kijken superintelligente heelalbewoners – onmerkbaar voor ons – vanuit de verte toe hoe mensen een strijd leveren met elkaar en met hun planeet; een strijd die onze buitenaardse opperwezens allang hebben gewonnen of verloren. Ze zien op hun beeldschermen hoe Elon Musk Twitter te gronde richt en straks misschien uitwijkt naar Mars. Dat is alleen te voorkomen als onze scheppers voor die tijd de stekker uit hun computer trekken.

Maar wat doet het ertoe? Laten we feest vieren zolang we het technische gadget zijn van een superbeschaving. Waarom maken we ons druk over oorlog, klimaat of virus? Het is allemaal schijn.

De simulatiehypothese is allang niet meer het speelse gedachtespinsel van wetenschappers. In technische kringen groeit het geloof dat het hele heelal door een computer tevoorschijn wordt getoverd. Het is de ultieme samenzweringstheorie, een theorie die zegt dat alles, echt alles, fake is en onderdeel van een buitenaardse samenzwering om onze zintuigen te bedriegen. Niemand die het kan tegenspreken.