Het werd eens tijd

‘Chapeau’, ‘supergoed initiatief’, ‘felicitaties’, ‘geweldig’. De superlatieven aan het adres van het UMC Utrecht zijn niet van de lucht naar aanleiding van de open disclosure-lezing van Adrienne Cullen, die afgelopen vrijdag plaatvond en die vanaf nu jaarlijks onder haar naam zal plaatsvinden. Dat dit nu wordt gedaan is prachtig, maar gelet op wat eraan voorafging, vind ik deze juichtoon in de social media reacties toch wat ongemakkelijk.

Correcter was geweest: ‘Het werd eens tijd’. En ook: ‘Waar blijven de andere ziekenhuizen?’. Het geval van Adrienne Cullen staat bepaald niet op zichzelf. Het is niet de eerste keer dat het UMCU zich moet verantwoorden voor calamiteiten en het is ook niet het enige ziekenhuis dat de afgelopen jaren naar aanleiding van calamiteiten minder dan voorbeeldig heeft gehandeld. Denk bijvoorbeeld aan wat heeft gespeeld in het AMC en Tergooi ziekenhuis.

Waarom was dit geen gecombineerde actie van de Nederlandse ziekenhuizen?

Dat het UMC Utrecht nu openlijk het boetekleed heeft aangetrokken is zeker te prijzen. Dat het deze openheid de structurele vorm van een jaarlijks terugkerende lezing geeft eveneens. Maar waarom was dit geen gecombineerde actie van de Nederlandse ziekenhuizen? En waarom gebeurde het pas afgelopen vrijdag, jaren nadat al bekend was dat zich in ziekenhuizen calamiteiten afspeelden die zij halsstarrig onder het tapijt hebben proberen te vegen?

Frederiek Weeda, die de lezing versloeg voor haar krant NRC Handelsblad, gaf daar afgelopen zaterdag via Twitter nog een toevoeging op: ‘Belangrijke opmerking van Adrienne Cullen die ik niet in het stuk kwijt kon: “Ik heb het gevoel dat het ziekenhuis niet begreep wat ‘dood’ is. Dat mijn man, de poes, mijn zus me zullen missen. Dat is dood.” Zo hard is het. En dat had altijd al het uitgangspunt moeten zijn in de reactie van ziekenhuizen die in de fout gingen.

Delen