Het ziekenhuiskoffertje
Jarenlang huurden wij voor onze gezinsvakantie een huisje op de Himmelberg in Thalfang (Hunsrück). In het voorjaar van 2001 werd bij mij een hypofysetumor ontdekt. Door doorgroei was een gaatje in de schedel ontstaan waardoor bij verlaging van de luchtdruk hersenvocht lekt. Bang voor complicaties besloot ik tot tweemaal toe om mijzelf niet te laten opereren. Een neurochirurg vertelde dat ik jaarlijks 10 procent kans heb op een hersenvliesontsteking en dat ik dan in één op drie gevallen zou komen te overlijden. Kort hierna besloten wij om toch maar naar Thalfang te gaan.
De naam Himmelberg kreeg een andere lading. Ik nam contact op met de afdeling neurochirurgie in het Brüderkrankenhaus in Trier en met een huisarts in Thalfang die mij zo nodig met een helikopter naar het ziekenhuis zou laten vervoeren. Inderdaad had ik wel eens een helikopter op de Himmelberg zien landen.
Onze vakantiebagage werd uitgebreid met een donkerrood koffertje voor het geval ik met spoed opgenomen zou moeten worden. Ooit gingen hierin kinderkleren mee. Met wat schrammen en een scheur aan de zijkant die provisorisch met doorschijnende tape is gedicht, mag dit met recht een ziekenhuiskoffertje worden genoemd. Hoezeer de wagen ook was volgestouwd, toch ging het ziekenhuiskoffertje altijd mee op alle gezinsvakanties van Noorwegen tot Slovenië.
Onze vakantiebagage werd uitgebreid met een donkerrood koffertje voor het geval ik met spoed opgenomen zou moeten worden
De hoogleraar neurochirurgie kreeg geen gelijk: na tien jaar was ik nog springlevend. De angst om in het buitenland door een hersenvliesontsteking getroffen te worden verdween en het koffertje kreeg een eigen donker plekje op zolder. Toen recentelijk mijn gezondheid verslechterde, werd het – inmiddels bedekt door een laag stof – weer voor de dag gehaald. Al die jaren is het nooit geopend. Vandaag besloot ik om te kijken wat ik voor mijzelf had bedacht om mee te nemen bij een ziekenhuisopname.
In hoeveel huishoudens staat een koffertje of tas klaar met spullen voor een eventuele spoedopname? Ik heb er bij mijn patiënten – zelfs niet bij degenen die regelmatig werden opgenomen of vrouwen die in het ziekenhuis zouden bevallen – nooit één gezien. Gelukkig ontsnappen ziekenhuizen – voor zover ik daarover mag oordelen – aan modetrends. In mijn koffer tref ik twee nieuwe pyjama’s, nieuw ondergoed, een nieuwe kamerjas en nieuwe toiletspullen. Alleen de drie kuren antibiotica die ik mogelijk uit voorzorg had meegenomen, waren al vijftien jaar geleden verlopen. Moet ik trouwens eigen washandjes meenemen?
Wanneer zal ik dit ziekenhuiskoffertje moeten gebruiken? Zal het überhaupt ooit nodig zijn? Mijn angst voor een ziekenhuisopname was altijd al groot en zal altijd groot blijven. In al die jaren heeft vrouwlief er één of twee nachten doorgebracht en dat is haar heel slecht bekomen. Zeker is dat het ziekenhuiskoffertje niet meer zolang hoeft te wachten als het tot nu toe heeft gedaan. Een kennis is onlangs overleden aan een hersenvliesontsteking. Pas toen deze zich manifesteerde bleek er sprake van een doorgegroeide hypofysetumor als oorzaak. Of deze korter of langer dan tien jaar bestond kan niet worden achterhaald. De woorden van de neurochirurg ben ik niet vergeten. De Himmelberg houden wij voor gezien.
