Hoe dan?

Het programma Ouder worden 2040 presenteerde afgelopen vrijdag een transformatieagenda over de toekomst van het ouder worden. Een lijvig document dat in vijf thema’s een zonnig toekomstperspectief schetst.

Toch dreigt hier en daar een bui. Het kan geen kwaad dat op de beschrijving van die vijf thema’s meteen de zin volgt: “De transformatiethema’s zoals hier beschreven schetsen een beweging die niet vanzelfsprekend is.” Een treffende disclaimer, want er moet nogal wat gebeuren om de ambitie van die vijf thema’s te realiseren. Op de waarde ervan valt weinig af te dingen, dat is het punt niet. Meedoen en ertoe doen horen voor ouderen net zo vanzelfsprekend te zijn als voor andere generaties. Ze horen zich – ook digitaal – verbonden te kunnen voelen. Ze hebben recht op een gezonde leefomgeving en passende en liefdevolle zorg.

‘Meedoen en ertoe doen horen voor ouderen net zo vanzelfsprekend te zijn als voor andere generaties’

Maar de vraag is wel een beetje: hoe dan? De kern van de vijf thema’s is: een inclusieve samenleving waarin we een leven lang leven en goed ouder worden. De opstellers van de agenda stellen zichzelf hierbij de vraag ‘Wat hebben we daarvoor nodig?’ Maar het antwoord ‘merkbaar meer bewustzijn in de maatschappij over mogelijkheden, kansen en rollen voor alle generaties en de verbinding daartussen’, klinkt toch niet heel erg concreet om alle geschetste doelen in – slechts – achttien jaar te realiseren. Burgerinitiatieven kunnen er een belangrijke rol in spelen, het is goed dat de opstellers dit noemen. Maar het vraagt ook om een overheid die – over de grenzen van meerdere ministeries heen – constructieve stappen zet. Dat zien we nog niet heel erg doelgericht gebeuren.