Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

Mama, hoe heeft het zover kunnen komen? En wat heb jij gedaan om dat te voorkomen?

Vorige week lag mijn zoontje er behoorlijk ziek bij. Ik wikte en woog een luxe afweging. Was het nog één van de gebruikelijk virale kinderziektes of was het nu toch iets anders, en was het genoeg spoedeisend om de weekenddienst ermee lastig te vallen, bij collega huisarts of kinderarts?

De ongeruste moeder in mij besloot uiteindelijk toch naar de huisartsenpost te gaan voor een objectievere, second opinion. De gewrichtszwellingen werden pijnlijk ‘bevestigd’, toen hij zijn gezwollen voeten niet in zijn schoenen kreeg. Schuldgevoel. Zelf dokteren is wellicht niet altijd verstandig.

Eind goed, al goed. Zeer voorspoedig herstel na adequate behandeling… Op dat moment besefte ik me in welke luxe ik me bevind. Beschikbare en goede zorg, en geen onoverkomelijke financiële drempels.

Amerikaanse toestanden
Stel mij voor als een moeder in de toekomst, die zeer krap bij kas was, hoe zou ik ongerust naar mijn doodzieke kind kijken? Afwegend of ik wel of geen medische hulp zal zoeken? Het is kostbaar. Kan ik het mij verloven om wellicht voor ’niets’ te gaan? Zal ik naar mijn vertrouwde huisarts om de hoek gaan, nu de naturapolis die niet meer vergoedt ? Zal ik 25 kilometer reizen met een ziek kind voor het geadviseerde SEH-bezoek en behandeling? Valt het wel in het basispakket? Moet hij echt echt opgenomen worden en wanneer kan hij weer naar huis? Elke dag extra kosten plus een week etensgeld!

Amerikaanse toestanden, zoals in onder meer de film Sicko worden uitgelicht. Een steeds reëler  toekomstscenario met de huidige ontwikkelingen in de zorg.

Mensen gaan risico’s nemen. Maar wat als een foute, voornamelijk financieel bepaalde beslissing leidt tot blijvende schade of zelfs dood van je kind of wellicht een ander geliefde? Een harde maatschappij, waar mensen afschuwelijke overwegingen moeten maken. Is dat écht de samenleving, die wij voor onze kinderen ambiëren?

Sta op!
Ik zou willen dat beleidsmakers consequenties meer wikten en wogen met de basisprincipe, wat gij niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet. Verplaats je in de ander en denk vooral door. We weten allen diep in ons hart wat goed en slecht is.

Ik zou patiënten, zorgverleners en andere burgers willen oproepen, niet gedwee toe te laten hoe het huidige beleid onze samenleving verhardt. Sta op en zeg er wat van, in plaats van elkaar tegen elkaar uit te laten spelen en hiermee de verharding impliciet toe te laten.

Mama, hoe heeft het zover kunnen komen? En wat heb jij gedaan om dat te voorkomen? Eh …ik heb deze blog geschreven?

Deze blog is eerder verschenen op artsennet.nl