Huisarts of eerstelijnsarts
In een opinieartikel in Trouw waarschuwt huisarts Wouter de Ruijter voor het verdwijnen van de ‘eigen’ huisarts. Die ontwikkeling is echter verre van nieuw en is feitelijk al begonnen met de komst van de huisartsenposten, opgezet omdat huisartsen – begrijpelijk – naast hun volle dagtaak niet ook nog eens diensten wilden blijven draaien in de ANW-uren. Het waren de huisartsen zelf die hiermee de ruimte hebben gegeven aan huisartsen die zich als zzp’er verhuren.
De Ruijter stelt dat het huisartsenambacht geen baan is maar een vak. Een vak dat vraagt om verbondenheid met patiënten en betrokkenheid bij het in stand houden en verbeteren van de huisartsgeneeskunde, 24 uur per dag en 365 dagen per jaar. Voor een aantal huisartsen zal dit zeker nog gelden. Maar mijn eigen huisarts gaat gewoon om vijf uur naar huis omdat de kinderen dan uit de naschoolse opvang komen, en eerlijk gezegd geef ik haar groot gelijk.
In een reactie op www.farmactueel.nl stelt iemand voor waarnemers in de huisartspraktijk net zo te gaan betalen als een apotheker in loondienst. “Dus minder in plaats van meer. Lijkt me vrij logisch ook. Dan wordt het weer lonend om een eigen praktijk te hebben. Toch?” Nee, toch niet denk ik. Het is zeer de vraag in hoeverre geld de enige motivatie is voor die zzp’ers om op die grondslag te werken.
Misschien schuilt in de verschillende benamingen een nieuw businessmodel?
Op Twitter stelt huisarts Edward Knol dat een huisarts zonder patiënten op naam feitelijk geen huisarts is maar een eerstelijnsarts. Daar zit wat in. En misschien schuilt in die verschillende benamingen ook juist de mogelijkheid om een nieuw evenwicht te creëren. Wie geen behoefte heeft aan een ‘eigen’ huisarts kan zich inschrijven bij een praktijk met eerstelijnsartsen. En wie dat contact wel belangrijk vindt, neemt een huisarts. Een nieuw businessmodel?
6 reacties
Interessant stukje Frank!
Ben zelf 15 jaar praktijkhouder geweest en nu werkzaam als waarnemer 2 dagen in de week. Wat was mijn motivatie om die stap te zetten een paar jaar geleden? Dat was niet het geld….
Bureaucratie, stroperigheid, ‘rompslomp en gedoe’ in mijn praktijk waren de belangrijkste drijfveren om die stap te zetten naast de sterke wens om iets met mijn ‘steriliseren van mannen in de 1e lijn’ te doen.
Ben blij dat ik die (moeilijke) stap heb durven zetten en voel weer de energie als huisarts die toch wel was weggevloeid. Patiëntenzorg bezorgt mij plezier en daar wil ik dus als (huis)arts mee bezig zijn, met mijn (geleerde) vak dus. En niet met: bureaucratie, stroop en mensen / instanties die menen op mijn stoel te moeten gaan zitten. Onderschat dat laatste niet; het heeft mij gefrustreerd.
Als waarnemer voel ik ook verbondenheid met mijn patiënten en verricht ik in de praktijk dezelfde werkzaamheden als de praktijkhouder; tot en met oncologie aan toe & terminale zorg. Het verschil zit ‘em dus niet direct in de verbondenheid en/of betrokkenheid maar in de verantwoordelijkheid.
jurrien wind
1 maart 2018 / 10:05Dat klinkt – misschien oneerbiedig gesteld maar beslist niet zo bedoeld – als: wel de lusten niet de lasten. Deze keuze geldt voor veel jonge huisartsen denk ik, en voor jonge tandartsen ook. En in het verlengde daarvan: zeker ook voor mezelf. Hoofdredacteur zijn was lang niet zo leuk als ik dacht. Ik wilde gewoon schrijven zonder al het gedoe er omheen. Vandaar de keuze voor het freelancerschap.
Frank van Wijck
1 maart 2018 / 10:50Herkenning dus!
Er zijn gelukkig ook dokters die ‘managen en regelen’ wel leuk vinden en voor hen geldt het mogelijk niet als een last dus laat hen daaraan dan maar de lust beleven….
jurrien wind
1 maart 2018 / 10:55Zeker herkenning, natuurlijk. En inderdaad zijn er ook mensen die managen en regelen juist leuk vinden. Of dit in groepspraktijken altijd huisartsen zijn is dan weer een ander onderwerp. Het kunnen natuurlijk ook ‘zakelijk leiders’ zijn die goed zijn in het besturen van een grote praktijk.
Frank van Wijck
1 maart 2018 / 10:57Herkenbaar, ook voor mij. Na 15 jaar werkzaam te zijn geweest in instellingen voor GGZ sinds een aantal jaren vrijgevestigd, ‘zzp-er’. Geen vergaderingen meer, geen managers die je van je werk afhouden, geen cursussen omgaan met het 16e nieuwe EPD. Maar veel meer tijd voor de inhoud van je werk, helaas met nog steeds nogal wat administratie maar het volledige overzicht over je manier van werken en eigen tijdsindeling maakt veel goed.
Alberts
2 maart 2018 / 09:00Maar herken je ook het probleem dat Wouter de Ruijter aankaart?
Frank van Wijck
2 maart 2018 / 09:18