Ik zweer

Artsen hebben de eed van Hippocrates waarin ze zichzelf verplichten bepaalde beroepsregels te zullen handhaven. Voor bestuurders en toezichthouders is er de zorgbrede governancecode. Maar wat is er voor al die andere professionals die in de zorg werken? Niets, constateert Jan Andringa, advocaat en partner bij HVG Law. En daarom pleit hij voor een ‘zorgeed’ voor iedereen die in de zorg werkt.

Voor welk probleem is dit een oplossing? Andringa zegt te geloven in de kracht van het afleggen van een gelofte. “Als een beroepsgroep hardop uitspreekt zich collectief verantwoordelijk te voelen voor elkaars gedrag, ontstaat een cultuur waarin je elkaar daar ook aan houdt”, stelt hij.

‘Een aanspreekcultuur creëer je door een lerende organisatie te creëren’

Zou het? Het is een bekend feit dat het op veel niveaus in de zorg binnen teams moeilijk is om een aanspreekcultuur te bewerkstelligen. Maar denken dat zoiets simpels als het uitspreken van een gelofte hierin als breekijzer kan fungeren lijkt mij tamelijk naïef. Een aanspreekcultuur ontwikkel je door teams in een leeromgeving de ruimte te bieden om te discussiëren over oplossingen voor problemen op de werkvloer (“Wat doe je als je ziet dat een collega een foute handeling verricht?”, “Hoe ga je om met onbegrepen gedrag van een cliënt?”) en dit in te bedden in het beleid van de organisatie.

Kortom: een aanspreekcultuur creëer je door een lerende organisatie te creëren. Dit is primair een taak voor de bestuurders. Zij moeten dit uitdragen, ze moeten het faciliteren door er tijd en middelen voor beschikbaar te stellen, ze moeten medewerkers de ruimte bieden om eigenaarschap te ontwikkelen en ze moeten voorleven. Verbeter de zorgwereld, begin bij de bestuurders.

Delen