De P centraal

Of in het nieuwe zorgstelsel de P centraal staat was eigenlijk één van de belangrijkste vragen op het D66 thema-afdeling debat onlangs in Utrecht. Het antwoord is te vinden in de praktijk.

Een jonge man wordt door de huisarts verwezen wegens een zwelling in zijn balzak, meestal valt het mee en is het iets onschuldigs. Deze keer past het beeld echter bij een zaadbaltumor. Na kort overleg met de uroloog en de huisarts kan de patiënt desgewenst meteen gezien worden op de polikliniek urologie.

Zo kon het, toen alle ziekenhuizen nog volledig gecontracteerd waren voor alle polissen. Nu kan zo’n doorverwijzing de patiënt flink wat geld kosten. Arts en patiënt weten vaak niet in welk ziekenhuis de benodigde zorg nog volledig vergoed wordt. Slecht nieuws ontvangen, maar ook het vertellen, is moeilijk genoeg. Extra pijnlijk wordt het als iemand wel direct gezien kan worden door de juiste specialist, maar eerst de verzekeraar moet vragen of hij toch niet naar een ander ziekenhuis moet vanwege zijn polis.

In een aantal gevallen is het mogelijk om de patiënt vlot naar de juiste specialist(en) door te verwijzen. Dat is één van de mooie kanten van het vak. Niet voor financieel gewin – zoals de framing in de media ons soms doet geloven – maar gewoon omdat je op dat moment iets extra’s voor iemand als mens kan betekenen. De patiënt hoeft niet eerst terug naar de huisarts om daarna opnieuw naar een ziekenhuis verwezen te worden, noodzakelijk aanvullend onderzoek en/of behandeling kan meteen gedaan of gepland worden.

Het is nu de bedoeling dat verzekeraars inkopen op zorgkavels, maar is de mens als persoon wel te verkavelen? Het pretendeert een technocratische benadering van de mens in de zorg. Hoe anders werkt dat in de praktijk, waarin het niet altijd is wat het in eerste instantie lijkt.

Ik zie met regelmaat de voorlopige diagnose wijzigen of aangevuld worden. Een longontsteking blijkt gecompliceerd door een borstholteontsteking of zelf een complicatie te zijn bij een longtumor; een ‘vochtblaas’ in de borst blijkt een kwaadaardig gezwel; een MRI wegens rugklachten toont een verwijde buikslagader als mogelijke oorzaak. Longembolieën of pathologische breuken komen voor bij kanker en bij ouderen en chronisch zieken kampt men vaak met meerdere ‘zorgkavels’.

Wellicht staat het volledig vergoeden van alle basiszorg bij alle erkende zorgverleners aan de basis van de ooit zo geroemde prijs-kwaliteit en beschikbaarheid van de Nederlandse zorg. Weinig bureaucratie ten gunste van compassie en efficiëntie. Nu staat de zorgverzekeraar de zorgverlening te vaak in de weg.

Terugkerend naar de vraag. In ons nieuwe zorgstelsel staat de P inderdaad centraal, namelijk de P van polis. Willen we de zorg goed, betaalbaar en vooral menselijk houden, dan is een terugkeer naar andere P’s, zoals Patiënt en (com)Passie noodzakelijk.

Delen