Indianenverhalen 2.0

Waarom ik de kwaliteitstoets niet herhaal!

In vele blogberichten schreef ik over het werken als paramedicus in de zorg. Het enthousiasme voor mijn vak als logopedist en het belang van kunnen communiceren en slikken heb ik naar voren gebracht. Ook schreef ik kritisch over het omgaan met ons als zorgverleners. Ik belichtte de eisen die steeds hoger worden en stijgende tijds- en administratiedruk en achterblijvende beloning.

In mijn blog Indianenverhalen legde ik uit hoe ik mijn vrijwillig aangevraagde audit/kwaliteistoets heb ervaren. Ik sloot af met de zin dat ik geen indianenverhalen zou vertellen wanneer er in de toekomst rekening werd gehouden met de essentie van kwaliteit. Helaas is dat niet het geval gebleken en daarom hierbij dit bericht.

De toezeggingen voor minder administratieve druk komen in de praktijk niet uit. Ik open mijn computer en mijn programma geeft aan dat ik nog 30 zaken moet afhandelen. De behandelingen verlopen goed, patiënten zijn binnen korte tijd geholpen en tevreden, maar nog niet alles in het programma is aangevinkt. Sinds kort moet er weer een vinkje bij om aan te tekenen dat we evalueren en dat de ouders bij de behandelingen waren.

De geldigheidsduur van onze toets is 2 jaar. Dat vooral het administratieve proces wordt getoetst, beamen alle partijen. De hoge onkosten en tijdsbesteding die nodig zijn om na 2 jaar weer dat proces te bewijzen stuiten mij zeer tegen de borst.

De NVLF ziet ook dat een langere termijn nodig is. Het agenderen daarvan op de agenda van SKMZ waarbij de grotere zorgverzekeraars zijn aangesloten verloopt echter vertraagd en een stevige vuist wordt gemist. De communicatie met Zorgverzekeraars Nederland, VWS en NZa bij kritische vragen vanuit ons verloopt moeizaam. Alle eisen die aan ons gesteld worden over transparantie en termijnen die gehaald moeten worden, lijken niet op te gaan voor andere partijen. Of het blijkt dat men niet in de positie is om zaken te veranderen.

Na de toets kreeg ik van enkele zorgverzekeraars een verhoging van het tarief, van anderen niet omdat ze zelf nog eisen er bovenop stelden. Gewoon, omdat het kan.  Nu ik de toets niet herhaal, gaat het tarief weer naar beneden en heeft een lage behandelindex ineens ook geen waarde. Dat ik nog steeds veel tijd bezig ben met het vastleggen van de vele gegevens en dat de onkosten van cursussen en software stijgen wordt niet meegenomen.

Patiënten worden niet beter van het herhalen van de audit

Ik lees dat er weer afspraken zijn gemaakt over minder administratiedruk en regels. Dat er iets gedaan wordt aan de verschillen in inkoop van prestaties en tarieven lees ik echter nergens. Patiënten worden door verzekeraars vaak verkeerd geïnformeerd. Nog steeds hangt er een lijst in onze wachtkamer met een wirwar aan gegevens over wie wát heeft ingekocht en tegen welk tarief. Als zorgverlener heb je hier rekening mee te houden.

Dat de patiënten niet beter worden van een herhaling van de audit is me inmiddels duidelijk. Dat er weer een markt bijgekomen is in de zorg ook. De aangeboden cursussen voor een audit en veranderingen van eisen vliegen je om de oren. De termijn voor herhaling van de audit is veel te kort en de verzekeraars blijken er zeer verschillend mee om te gaan. Wanneer onze positie verbetert, zal ik alles heroverwegen. Nu voel ik me echter niet gehoord ondanks mooie verhalen over waardegerichte inkoop of wat voor term dan ook.

Een indianenverhaal is het niet geworden maar of het ongeloofwaardig is laat ik aan u over.

Delen