‘Jammer dat ik de enige uit de zorg ben’
Karen Gerbrands (PVV): ‘Gewoon normaal doen, zo sta ik in het leven’
Sinds de verkiezingen vorig jaar telt de Tweede Kamer der Staten-Generaal nog maar één Kamerlid met een BIG-registratie: verpleegkundige Karen Gerbrands van de PVV. Ooit wil ze terugkeren in de zorg. Maar of dat met een PVV-achtergrond lukt, is de vraag. “Van dat stempel kom je niet meer af.”
Tekst: Martijn Reinink | Beeld: Hilz Verhoeff/HH
Acht jaar is Karen Gerbrands (50) nu actief voor de PVV. Daarnaast werkt ze af en toe nog als zzp-verpleegkundige. Tijdens het reces afgelopen zomer is ze dat ook van plan; ze biedt zichzelf bij meerdere zorgorganisaties aan. “Zeker in de zomer zijn de personeelstekorten groot, maar ze wilden me nergens hebben. Ik paste niet in het profiel. Want: PVV.” Dat haar keuze voor de PVV van grote invloed is op hoe men in de sector naar haar kijkt, blijkt wel als ze een interview geeft aan Nursing. “De bagger die ik daarna van collega’s uit de zorg over me heen kreeg, je wilt het niet weten. ‘Een PVV’er kan geen goede verpleegkundige zijn’, werd er gezegd. Nou, ik kan je verzekeren: ik heb mijn werk altijd goed gedaan. Ik heb nooit een klacht gehad.”
‘”Een PVV’er kan geen goede verpleegkundige zijn”, werd er gezegd’
Ruim vijftien jaar werkt Gerbrands fulltime als verpleegkundige. Ze begint in het ziekenhuis, afdeling neurologie. Na een hernia gaat ze aan de slag in de gevangenis in Scheveningen, een iets minder intensieve functie. “Iedereen heeft recht op zorg. Ja, ook moslims. En gevangenen ook, maar ik vond het werk in de gevangenis verschrikkelijk. Alleen maar ziekmeldingen van gevangenen die niet wilden werken en pillen uitdelen tegen afkickverschijnselen; ik haalde er geen voldoening uit.” Voldoening haalt ze wel uit het werk in de thuiszorg en later in een hospice. “Het moet bij je karakter passen, maar ik vind de palliatieve zorg geweldig. Het is intens, maar ook mooi om ervoor te zorgen dat de laatste fase van iemands leven zo prettig mogelijk verloopt.” Wat in haar karakter is het dat dit werk zo goed bij haar past? Daar moet Gerbrands even over nadenken. “Gewoon normaal doen, zo sta ik in het leven. Ook iemand die doodgaat, benader ik normaal.”
Zwaarbeveiligd
De verpleegkundige doet haar verhaal in de fractiekamer van de PVV, waar een enorme Nederlandse vlag aan de muur hangt. Dat je hier niet zomaar binnenkomt, is een understatement. Na de reguliere controle bij binnen- komst van het Tweede Kamergebouw, roept de receptioniste een beveiliger als blijkt dat het bezoek voor de PVV komt. De beveiliger loopt mee – door enkele deuren, een scanruimte en een detectiepoortje – naar de PVV-vleugel.
‘Bij goede zorg hoort: Nederlands spreken, geen hoofddoek dragen tijdens het werk en geen speciale behandeling’
Gerbrands stapt naar het bestuur van de instelling. “Ik ben niet op mijn mondje gevallen. Er werd alleen totaal niet geluisterd. Als verpleegkundige kon ik niets veranderen, maar in de politiek misschien wel.” Ze solliciteert op de functie van beleidsmedewerker zorg bij de PVV en ze wordt aangenomen. Een jaar later – wanneer de PVV Rutte I gedoogt – maakt ze haar opwachting in de Tweede Kamer. Maar waarom kiest Gerbrands voor de partij van Geert Wilders? Er zijn meer partijen die haar zorgstandpunten – meer handen aan het bed, Nederlands spreken, geen hoofddoek en geen speciale behandeling – delen. “Ik heb de afgelopen jaren in Den Haag de islam en het gevaar van die religie zien toenemen. Toen ik in de acute thuiszorg werkte, ging er beveiliging mee als we naar het Laakkwartier moesten, vanwege de groepen Marokkanen die daar de boel terroriseerden. Ik herinner me een baby bij wie ik elke keer opnieuw een maagsonde moest inbrengen. Want als de islamitische vader thuiskwam, dan trok hij die sonde eruit. Zijn zoon mocht niet als zwak worden gezien.”
Uit de praktijk
Na een tijdje in de gemeenteraad van Den Haag te hebben gezeten, is Gerbrands nu weer terug in de Tweede Kamer. Mede doordat huisartsen Henk van Gerven (SP) en Marith Volp (PvdA) niet zijn teruggekeerd na de laatste verkiezingen, is ze het enige BIG-geregistreerde Kamerlid. “Jammer dat ik de enige uit de zorg ben”, zegt ze. “Politici die uit de praktijk komen, weten wat er echt nodig is en wat de gevolgen van maatregelen zijn. Dat geldt voor de zorg, maar evengoed voor onderwijs en politie. Je kunt nog zo vaak op werkbezoek gaan, maar dat is altijd een momentopname.”
‘Politici die uit de praktijk komen, weten wat er echt nodig is en wat de gevolgen van maatregelen zijn’
Waar Gerbrands zich als verpleegkundige aan stoort en waar ze als politica tegen ageert, is ‘die vreselijke bureaucratie’. Dat het kabinet daar nu op inzet, noemt ze ‘op zich positief’. “Het is alleen doodzonde dat er niets wordt gedaan met het Experiment regelarme instellingen (ERAI), een initiatief van ons tijdens Rutte I. Dat kabinet viel en het experiment ligt nog steeds op de plank. Omdat er een PVV-kaartje aan hangt, doen ze het liever opnieuw.”
Minimaal verstand
Het Tweede Kamerlid wil niet alleen af van ‘al die afvinklijstjes’ maar ook van ‘al die managers’ in de zorg. “Die zitten alleen maar te vergaderen en hebben minimaal verstand van wat er in de praktijk gebeurt.” Klopt dat wel? Uit promotieonderzoek van Lieke Oldenhof van de Erasmus Universiteit blijkt dat zorgmanagers voor meer samenwerking zorgen. Zo spelen ze bijvoorbeeld een grote rol bij de omslag naar wijkgericht werken en het optuigen van zelfsturende teams. Gerbrands: “Laat zo’n manager een team op poten zetten en daarna: wegwezen. Mensen die in de zorg werken, weten wel wat er moet gebeuren.”
Op termijn wil de politica ook zelf weer in de zorg aan de slag. “Ik geniet van mijn werk, ik houd van het debat, maar zie mezelf niet tot mijn 67ste in de politiek werken.” Maar komt de PVV’er nog wel aan de bak als verpleegkundige? “Dat zal niet makkelijk worden. Van het PVV-stempel kom je niet meer af, maar ik ben niet zo’n opgever.”
