Op 10 januari overleed in Den Haag arts Jan Vosters op 79-jarige leeftijd. Hij was een idealist en zette zich voor die idealen ook vol in.
Jan Vosters werd in de Tweede Wereldoorlog in Eindhoven geboren als eerste in een gezin met uiteindelijk vier jongens en drie meisjes. De kinderen konden het goed vinden met elkaar en Jan trok veel op met zijn broer Toon, die een jaar jonger was. Toon: “Jan had een speciale plaats in de familie. Zo kreeg hij als enige een eigen kamer want hij moest later studeren en had hier rust voor nodig.”
Die studie kwam er, maar daaraan voorafgaand moest Jan Vosters, zeer tegen zijn zin, zijn militaire dienstplicht vervullen. Toon: “Hij was er tegen. Hij vond zelfs dat kinderen niet met plastic geweertjes moesten spelen.”
Vanaf 1961 studeerde Jan Vosters geneeskunde in Nijmegen. Daarna begon hij met waarnemingen in huisartsenpraktijken. Idealistisch als hij was, werkte hij na een tropenopleiding in twee missieziekenhuisjes in Zambia en verrichtte daar als enige arts vrijwel alle noodzakelijke medische ingrepen. Daar begon ook de preventieaanpak die collega’s van hem kenden. “Geef mensen schoon drinkwater zodat ze gezond blijven.” Ook was hij toen zijn tijd vooruit met zijn idee dat er in sportkantines toch echt niet gerookt mocht worden.
‘Preventie, solidariteit en bewaken van mensenrechten waren zijn drijfveren’
Terug in Nederland werkte hij bij de GGD Geldrop en deed hij een opleiding tot forensisch arts en studeerde hij epidemiologie. Hierna was hij directeur GGD Helmond tot aan de fusie met GGD Valkenswaard, en vervolgens werd hij hoofd Jeugdgezondheidszorg bij de GGD Zeeland. Gedurende zijn gehele beroepsperiode was hij tevens werkzaam als forensisch arts.
Ook na zijn pensionering bleef Vosters actief. Hij was secretaris van de Johannes Wier Stichting (voor mensenrechten en gezondheidszorg) en van de Nederlandse Vereniging voor Artsen Beleid, Management en Onderzoek (NVAG). Hij zette zich in bij diverse verenigingen voor vrede en preventie en laatstelijk voor de stichting Artsen Covid Collectief. Bevorderen van preventie, solidariteit en bewaken van mensenrechten waren zijn grootste drijfveren.
Vosters was een echte familieman, die als oudste van zijn ouderlijk gezin de broers en zussen altijd bij elkaar hield. Zelf had hij vijf kinderen en enkele kleinkinderen. Hij was in zijn vrije tijd graag in de natuur, waar vooral vogels en de bergen zijn interesse hadden. Fotograferen en reizen deed hij ook graag. Op een van die reizen beklom hij samen met broer Toon de 5.000 meter hoge Mount Kenya.
Jan Vosters was energiek en sportief en zwom nog driemaal per week in zee, ook ’s winters. Een gescheurde aorta werd hem begin dit jaar op het strand noodlottig.
Zijn familie, collega’s en vrienden missen in Jan Vosters een warme, betrokken dierbare met een gulle lach en tal van oprechte idealen.
Magazine
Nieuwsbrief
