Jong en stil
Zin om te schrijven, dat is de enige reden dat ik hier nu begin met dit verhaal. Een verhaal… dat nu nog niet bestaat, maar hopelijk gaat ontstaan.
Deze weken heb ik mijn co-schap Geriatrie, oftewel ouderenzorg. Een onuitputtelijke bron van verhalen. Sowieso al op medisch gebied; de meeste ouderen hebben een voorgeschiedenis waar je u tegen zegt. Om over de medicijnlijst nog maar niet te beginnen. En ja, op medisch gebied is dat best interessant, al die verschillende aandoeningen die elkaar ook nog eens flink kunnen beïnvloeden. Fijne puzzels om je tanden in te zetten, mocht je ervan houden (en dat doe ik hartstochtelijk 🙂 ).
Maar, waar ik me nog veel hartstochtelijker over verwonder, zijn de verhalen van de mensen zelf. Gos…. daar kan ik alleen maar heel erg stil van worden. En dan bedoel ik een verhaal eigenlijk nog niet eens zozeer als een verzameling woorden die achter elkaar geplakt wordt om één of andere gebeurtenis te vertellen. Nee, daarmee bedoel ik de waterige blauwe ogen die me aankijken, in een lief verkreukeld gezicht. Ogen, die al zo ontzettend veel gezien hebben. En de woorden, waarmee diegene mij even meeneemt in hoe het is om hem of haar te zijn. Dat je lijf steeds meer hapert, dat het niet meer kan doen wat je geest nog allemaal wil. Dat je nog wel zo kan genieten, van een kleine wandeling, of een tochtje met de scootmobiel. Dat je het zo lastig vindt, dat je geliefde na 60 jaar samen plots zo veranderd is. Dat je ineens tussen neus en lippen door van een witte jas hebt gehoord ‘dat reanimeren bij u helaas geen zin meer zal hebben’, en dat je dat die avond in je eentje, in stilte, hebt liggen verwerken. Dat je niet meer terug kan naar je eigen fijne flatje, en je zo veel drempels ziet in je verhuizing naar een kamer in het verpleeghuis.
En ik, jong ding in een wit jasje, mag van al deze mensen even meebeleven. Ze gunnen mij van harte een tochtje in hun schoenen, en al luisterend schuifel ik stapje voor stapje met ze mee. Diep onder de indruk van wat zo’n broos lijf nog dragen kan. En ik probeer me voor te stellen hoe het is om dat verhaal te leven. Dat dát je realiteit is. Nu is het nog een enorme sprong, van 24 naar 80 plus, én ik besef me tegelijk dat al deze mensen ook jong zijn geweest, vol dromen, idealen, met een onbeschreven leven voor hun neus.
En tsja, nu val ik even stil.
Ik weet het, dit is nu eenmaal hoe het leven zich beweegt, met het verstrijken van de tijd en het genieten komt onvermijdelijk ook het afscheid. Van ontelbare kleine en grote dingen. En toch… ik vind ’t nogal wat.
Dit is dan dus eigenlijk het punt waarop ik had gehoopt iets wijs te kunnen schrijven. Maar ik geloof dat ik niet verder kom dan stil en onder de indruk te zijn. Jong en stil schrijft over oud en wijs.. tot zover míjn verhaal.
[Deze blog verscheen eerder op pinniemearl.wordpress.com]
