Julissa Cruz Gómez – ‘Iedereen wil geliefd zijn’

Aios Julissa Cruz Gómez switchte van dermatologie naar ouderengeneeskunde. “Als regievoerder ben je net een dirigent.”

Tekst: Andrea Linschoten | Beeld: De Beeldredaktie/Eelkje Colmjon   

Aios ouderengeneeskunde Julissa Cruz Gómez (41) begint te stralen als ze over haar werk praat. “Toen ik in 2018 als anios ging werken bij Pieter van Foreest, een zorgorganisatie in de regio Delft, voelde het voor mij als een warm bad: fijn om met oudere patiënten te werken en genoeg  tijd voor elke patiënt.”

Dat je niet in een witte jas werkt, heeft een enorme impact, vertelt Cruz op de vraag waarom juist deze zorg haar zo aanspreekt. “Zo was er een vrouw met dementie die slaperig in een stoel zat, haar hoofd naar beneden. Ik liep langs haar, in een broek met jungleprint en een mooie groene blouse. Haar hoofd ging omhoog, ze stak haar hand uit om mijn kleren aan te raken en zei: ‘Wat een mooie kleuren’. Dat je met zoiets simpels als een leuke broek een stimulus kunt geven, vind ik bijzonder.” 

Ouderengeneeskunde is niet haar eerste keuze. “Dermatoloog wilde ik worden. Ik houd van de huid en alles wat daarmee te maken heeft.” Cruz werkt hard om haar droom te bereiken, maar merkt dat het werken in het ziekenhuis niet helemaal is wat ze ervan had verwacht. “Ik wilde liever meer aandacht aan de patiënt besteden. En ik miste het gebruik van mijn stethoscoop: ik luisterde niet meer naar hart of longen. Dat deel van het vak miste ik.” Daarom gaat ze als anios werken in de ouderengeneeskunde. 

‘Ik wilde liever meer aandacht aan de patiënt besteden’

Deze sector is haar niet vreemd. Als Cruz in 2007 als basisarts vanuit de Dominicaanse Republiek naar Nederland komt, kan ze niet direct als arts aan de slag. “Omdat ik toch in de gezondheidszorg wilde werken, startte ik als verzorgende.” Het kost Cruz een kleine vier jaar om haar artsendiploma geaccrediteerd te krijgen. Ondertussen doet ze een talencursus en leert ze over de Nederlandse cultuur. Ze heeft de taal snel onder de knie, via een intensieve cursus aan de Universiteit Leiden. “In drie maanden sprak ik Nederlands. Maar ik moest natuurlijk meer leren dan de taal. Ik moest de mensen leren kennen. Waarom lachen ze, waarom huilen ze? Wat betekent paracetamol in deze maatschappij, waarom bevallen vrouwen thuis in Nederland?” Als verzorgende leert Cruz ook veel over de Nederlandse cultuur van de ouderen bij wie ze komt. “Bij hen thuis zag ik een stukje Nederland van vroeger.” 

Ze vertelt enthousiast verder: “Mensen denken dat onze culturen enorm verschillen. De warme Zuid-Amerikanen tegenover de afstandelijke en nuchtere Nederlanders. Maar als je elkaar leert kennen, ervaar je dat er eigenlijk geen verschil is tussen mensen. Iedereen wil geliefd zijn, wil gezien en aangeraakt worden. Ook corona laat ons zien dat we daarin hetzelfde zijn, iedereen heeft behoefte aan een knuffel.”

Omdat ze zich thuis voelt in de ouderenzorg, kiest ze uiteindelijk voor het opleidingstraject tot specialist ouderengeneeskunde. De ziekte van haar moeder is daarvoor medebepalend geweest. Tijdens familiebezoek terug in de Dominicaanse republiek wordt haar moeder ernstig ziek. Cruz zorgt tien dagen voor haar. Voor haar familie zet ze alles op papier: het ziekteverloop, de behandelingen, de medicatie, wat haar moeder wel en niet wil. Terug aan het werk in Nederland beseft ze dat dit precies is wat de specialist ouderengeneeskunde ook doet, werkend in een multidisciplinair team. Ze heeft haar specialisme gevonden.

Jaren geleden in de Dominicaanse Republiek kiest Cruz er bewust voor om zich niet direct te gaan specialiseren als ze afstudeert als arts. Tijdens haar studie leert ze via internet haar man kennen en ze voeren vele filosofische gesprekken. Hun vriendschap groeit uit tot een afstandsrelatie die zeven jaar duurt. Dan kiest het stel ervoor een toekomst in Nederland op te bouwen. Cruz: “Omdat het laten accrediteren van buitenlandse diploma’s lastig en tijdrovend is, besloot ik om eerst af te wachten hoe onze relatie zich zou ontwikkelen en waar we zouden gaan wonen. Daarom ben ik me pas in Nederland gaan specialiseren.” 

‘Wat betekent paracetamol in Nederland?’

Cruz is ook actief naast haar werk. Zo is ze een van de oprichters van de Vereniging van Buitenlands Gediplomeerde Artsen (VBGA), om andere buitenslandse artsen te ondersteunen bij hun registratie en te helpen om hun weg te zoeken in Nederland. “Zo hoeft niet iedereen het wiel zelf uit te vinden.” 

Naast haar werk als aios vindt ze tijd voor aquareltekenen, muziek (luisteren en cellospelen) en wandelt ze veel. “Mijn man en ik houden van hiken in de bergen, we maken graag flinke tochten. Plan is om volgend jaar een deel van de route naar Santiago de Compostella te lopen.”

Plannen heeft ze sowieso genoeg. Recent verscheen van haar hand een kinderboek (een Spaans- en een Nederlandstalige versie) over dementie: Waarom vergeet oma alles? Het verdriet van haar nichtje over de ziekte van Cruz’ moeder was de inspiratie hiervoor. “Van verschillende kanten krijg ik nu vragen voor vervolgdelen. Over diabetes of parkinson.” Ook denkt Cruz erover om haar eigen verhaal als buitenlandse arts in Nederland aan het papier toe te vertrouwen. “Dat was eigenlijk het eerst boek dat ik wilde schrijven. Het boek voor mijn nichtje kwam ertussendoor.”

Een ander plan, of eigenlijk meer nog een droom, richt zich op de ouderenzorg in haar geboorteland. “Ik ben bezig met een stichting daarvoor, ik moet nog bedenken hoe ik dat verder vorm wil geven. Gaan we ondersteunen met geld, met apparatuur? Maar in ieder geval wil ik iets voor mijn mensen betekenen.”

Momenteel werkt Cruz als aios in de ambulante ouderenzorg: “Van alle stages vind ik dit de leukste. Als regievoerder moet je in het zorgplan alle afspraken rondom de zorg duidelijk op een rijtje zetten en alle ballen in de lucht houden. Je bent net een dirigent. In de samenwerking met huisarts, casemanager en andere disciplines functioneer je als spin in het web. Als je goed op elkaar bent ingespeeld, kun je als team zoveel bereiken. Daarbij komt dat je in de ouderenzorg meer tijd hebt voor de patiënt. Dat is voor mij de kracht. Ik ben heel gelukkig met mijn werk nu.”