Kandidatenziekte

Tijdens mijn studie (fysiotherapie, aan de Academie), nu al wat jaartjes geleden, leed ik regelmatig aan de aandoeningen die één voor één in de colleges of boeken voorbijkwamen. Ik heb er veel gehad. Een tumor in de hersenen, een hernia, het prikkelbare darmsyndroom, een longembolie, iets aan mijn hart. Je denkt jezelf ziek, al die colleges maken je extra bewust van je eigen lichaam, je lijdt aan iets anders dan je vermoedt: de kandidatenziekte.

Hoe vaak dit voorkomt, is niet duidelijk. Misschien lijdt wel 80 procent van de studenten eraan. Wie schetst mijn verbazing dat ik tegenwoordig zo nu en dan da zelfde gevoel heb als toen.

Ik begeleid zo’n  40 mensen met Parkinson per week. Zie veel ins en outs van de ziekte. Verdiep me er op mijn manier in. Zeg wel eens schertsend tegen mijn patiënten “als Parkinson besmettelijk zou zijn krijg ik het zeker!”

Mijn vrouw ruikt al geruime tijd erg slecht, het zal toch niet… Weten we zeker dat Parkinson niet besmettelijk is? Is er wellicht een lange incubatietijd, waardoor we op het verkeerde been worden gezet? Ik heb weleens het gevoel dat mijn vingers trillen en mijn rechter arm niet lekker meezwaait. Is het niet zo dat ik inmiddels 2 collega’s van mijn leeftijd ( 50+) ken die met Parkinson gediagnosticeerd zijn? Las ik dit weekend niet een artikel over een onderzoeker naar carcinoma die zelf kanker kreeg?

Ik zou beter moeten weten. Het is zo nu en dan mijn overweging of noem het hypochondrie die mij op het verkeerde been zet. Het berokkent me eigenlijk geen last, maar toch. Ik, Parkinson, ik denk het niet.