Kees Oosterbos (1957 – 2018)

Op 8 juni 2018 overleed op 60-jarige leeftijd Kees Oosterbos, orthopedisch chirurg in Eindhoven. “Hij was een vaardige operateur die alles deed en kon.”

Tekst: Wout de Bruijne

 

Voordat Kees Oosterbos in 1990 aan zijn vooropleiding chirurgie in Veldhoven begon, maakte hij enige tijd deel uit van de medische troepen van de UNIFIL in Libanon. Die periode maakte een grote indruk op hem.

In 1998 vestigde Oosterbos zich als gepromoveerd orthopedisch chirurg in Terneuzen. Na acht jaar maakte hij de overstap naar Eindhoven als beoogd opleider in het Catharina Ziekenhuis. Maar uiteindelijk kwam de opleiding er niet. Oosterbos loste deze situatie op door te investeren in het opleiden van ANIOS en co-assistenten.

In 2009 werd Oosterbos bestuurslid bij de Nederlandse Orthopedische Vereniging (NOV). Hij zou deze functie vijf jaar bekleden. Nadat in 2011 de maatschappen Orthopedie van het Catharina Ziekenhuis en het Máxima Medisch Centrum samen verder gingen als fusiemaatschap Orthopedie Groot Eindhoven, legde Kees Oosterbos zich vooral toe op de schouderpathologie en de revisiechirurgie. Volgens zijn collega’s was hij een snelle en vaardige operateur, ‘die (bijna) alles deed en kon’. Hij stond bekend als een bevlogen en trotse orthopedisch chirurg, een echte professional. Een man van weinig woorden, maar wel zeer benaderbaar voor patiënten en collega’s: ‘Kees was nooit te beroerd om bij te springen, ook ’s avonds en in de weekenden’.

Typerend voor Kees dat hij zich nog liet herregistreren

Zo’n zeven jaar geleden bleek Kees Oosterbos een kwaadaardige tumor in zijn been te hebben. Hij leek er ogenschijnlijk niet bezorgd over en genas. Totdat eind 2016 de ziekte in alle heftigheid bleek te zijn teruggekomen. Hij ging er nuchter mee om en maakte nog enkele prachtige reizen, onder anderen met zijn vier kinderen. Het huwelijk van zijn dochter en de geboorte van zijn (eerste) kleinkind, via zijn zoon, maakte hij helaas net niet meer mee. Zijn echtgenote Monique heeft, samen met de kinderen, in de laatste fase van zijn leven toegewijd voor hem kunnen zorgen.

Zijn collega’s herinneren zich zijn strijdbaarheid en noemen ‘typerend voor Kees’, dat hij zich ondanks zijn ziekte in die tijd ook nog liet herregistreren als orthopedisch chirurg met als motto ‘Als ik ga, dan ga ik als orthopedisch chirurg’. Zij noemen hun collega een vakman, maar bovenal een fijn mens.

.

Delen