Klaagterreurverdachten
Klagers beroven je van een zee aan tijd die geen cent oplevert, slurpen mateloos en ongegeneerd veel energie die juist zo dringend nodig is voor andere zaken, leiden vaak tot slapeloze nachten terwijl het leven toch al zo slopend is, en kosten niet zelden ook nog geld. Daarom loont het dus dubbel en dwars om potentiële klaagterreurverdachten op te sporen en hiermee de banden radicaal te verbreken.
In een jolige bui heb ik weleens gezegd en geschreven dat er een Vereniging van Aangeklaagde Artsen – dus een tweede VvAA – zou moeten komen. Als ervaringsdeskundige heb ik al menige collega een hart onder de riem gestoken. Ik voel respect en eerbied voor artsen die ogenschijnlijk moeiteloos, waardig en soms zelfs trots een klacht incasseren als onvermijdelijk bedrijfsrisico. Na twee weken is bij hen de wond zonder littekenvorming genezen. Maar ik ken ook collegae die na een klacht hun loopbaan beëindigden, suïcidegedachten kregen of daadwerkelijk een eind aan hun leven maakten.
Zonder gedegen wetenschappelijk onderzoek meen ik te weten tegen welke categorie patiënten u zich zou moeten wapenen: rancuneuze, burgerlijke types met een net iets meer dan gemiddelde intelligentie die zich erop laten voorstaan het toonbeeld van rechtschapenheid en fatsoen te zijn maar die door gebrek aan inlevingsvermogen, vergevingsgezindheid en creativiteit sociale gedrochten zijn. Het zijn mensen die volgens mij met een geheven vingertje worden geboren, hoog scoren in branches waarin zij u en mij de les kunnen lezen, en die zichzelf in een pervers werkklimaat moeiteloos naar de top werken.
Ik laat u niet graag – maar nu even als treffend voorbeeld – kennismaken met Floris Verbeeten, directeur van de RK Basisschool St. Joost in Vught(*). Meneer had zich met zijn vrouw en drie kinderen ingeschreven in mijn praktijk. Op ons verzoek tot een kennismakingsgesprek had hij niet gereageerd. Als huisarts wordt verondersteld dat je met iedereen moet kunnen omgaan en dat lukte mij ook redelijk goed met het gezin Verbeeten. Bij een afspraak voor één van de kinderen kon ik soms de halve familie onderzoeken en bij een aanvraag voor een visite werd aangegeven tussen welke tijden ik mij moest melden. Kortom: veel slikken! Het ging echter mis toen het inloopspreekuur werd afgeschaft. Wat te doen wanneer meneer ’s nachts keelpijn kreeg en hij niet voor aanvang van de lessen een kuur kon krijgen? Het was alsof hem een mensenrecht werd ontnomen.
‘Een fout is een fout, blijft een fout en moet als fout worden afgestraft’
Wanneer een tweede VvAA daadwerkelijk zou bestaan en een platform van discussie zou bieden, heb ik een aardige vraag: waarom wordt er vaak géén klacht ingediend, terwijl de dokter toch een flinke misstap heeft begaan? Waarom ben ik zelf zo vaak de dans ontsprongen? Het kostte mij waanzinnig veel moed om met zweet in de handen mijn fout (wanneer deze tenminste aan het daglicht kwam) toe te geven. Dat is misschien een voorwaarde maar niet de uiteindelijke verklaring. Het is immers de patiënt en/of de familie die jou de gemaakte fout moet vergeven. Maar wanneer je als huisarts voelt dat er sprake is van een échte vertrouwensrelatie én goede band met de patiënt, dan blijkt deze tegen een stootje te kunnen.
Bij meneer Verbeeten voelde ik mij een van zijn leerlingen bij wie nooit een fout over het hoofd wordt gezien. Als docent verdien je dan misschien een tien maar in een arts-patiëntrelatie is dat knap lastig. Het spijt mij daarom nog steeds dat ik de heer Verbeeten niet heb geadviseerd om van huisartspraktijk te veranderen. Het was wachten tot het mis zou gaan. En inderdaad, na vier of vijf jaar incasseren werd ik door hem op het matje geroepen omdat ik voor de behandeling van schimmelnagels een middel had voorgeschreven dat in de Consumentengids was afgekraakt. Hij overwoog serieus om een klacht in te dienen. Ik ben niet eens in discussie gegaan en heb de vermeende fout toegegeven. Maar toen kwam het. Ik vroeg meneer hoeveel krediet ik bij hem had opgebouwd na een periode waarin ik altijd voor hem en zijn gezin klaar had gestaan en aan álle wensen had voldaan. Nul! Een fout is een fout, blijft een fout en moet als fout worden afgestraft.
Misschien gaat het slechts om een paar patiënten maar u bent gewaarschuwd. En mocht het ooit toch misgaan en er inmiddels een Vereniging van Aangeklaagde Artsen bestaan, dan vind ik dat u een gratis lidmaatschap verdient. Als troost!
(*) Omwille van de privacy en de herkenbaarheid zijn zowel de naam als de beschreven situatie gefingeerd.
2 reacties
Wat is dat met die dokters? Durven ze verbaal de confrontatie niet aan met lastige klanten of notoire klagers of is er iets anders aan de hand? Bijvoorbeeld, een in stilte gekoesterd masochisme?
Even zo’n vijftien jaar terug; een huisartsennascholing goed voor 20 punten ergens ver weg op een mooi mediterraan eiland. Een van die cursussen ging over de ‘dokter zelf’ en wat meegemaakte ervaringen/calamiteiten in de praktijk betekenden voor zijn/haar verdere functioneren als arts.
Er kwam veel narigheid voorbij en het was wonderbaarlijk hoe weinig men daarover met anderen had gesproken. Ook passeerde er iets dat ik sindsdien als stil masochisme ben gaan betitelen.
Een huisarts, die samen met echtgenote en nog een vrouwelijke collega de praktijk deed, vertelde over de steeds opnieuw gierende moordlust die een bepaalde vrouwelijke patiënt bij hem losweekte. Zodra ze binnenkwam, was er binnen de minuut bonje. Hoe ging je daarmee om?
Er kwamen allerlei suggesties. Goed beschouwd allemaal flauwekul, leek mij. Als meeluisterende artsenbezoeker vroeg ik hem toen: Waarom weiger je die mevrouw gewoon niet als patiënte? Er waren immers twee alternatieven in de praktijk dus wat is dan nog het probleem?
Antwoord: Nooit bij stil gestaan en misschien ook wel een beetje een nederlaag, zo’n voorstel. Een arts moet toch met elke patiënt overweg kunnen.
Zelf heb ik toen besloten dat een lichte masochistische tik niet uitgesloten kon worden.
Joep Scholten
29 juli 2016 / 13:38Goh mijnheer Scholten.
Wat bent u eigenlijk een kanjer!
U zou van overheidswege als coach van elke arts in NL moeten worden benoemd. Nog los van een nominatie voor een lintje ( en gelooft u mij, u wordt genoemd) .
U wordt echt chronisch onderschat, werkelijk waar.
Blij dat u hier af en toe kond kunt doen van uw onvermoede en onjuist ingeschatte talenten.
Langeveld
30 juli 2016 / 20:48