La Superba
Arthur Niggebrugge (Amsterdam, 1960) is traumachirurg in het Bronovo Ziekenhuis in Den Haag. Zijn favoriete pil: de roman La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer.
Tekst: Frank van Kolfschooten | Beeld: Arno Massee
“Ik heb La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer nu twee keer gelezen en er komt zeker een derde keer”, zegt traumachirurg Arthur Niggebrugge. “Dit is het mooiste Nederlandse boek van de afgelopen tien jaar. Ik was al verliefd op Pfeijffers columns en gedichten, maar in deze roman bereikt zijn taalkunst een hoogtepunt. De zinsconstructies zijn vaak zo betoverend mooi dat je ademloos zit te lezen.”
La Superba gaat over een schrijver die naar Genua in Italië emigreert om daar aan een nieuwe roman te werken. De notities die hij daarvoor maakt, stuurt hij aan een onbekende vriend en die vormen ook de bouwstenen van La Superba. De hoofdverhaallijn wordt onderbroken door twee intermezzo’s over personen die slechts vluchtig het leven van de hoofdpersoon kruisen, een alcoholist en een bootvluchteling. “Die intermezzo’s zijn net zo schitterend als het hoofdverhaal en hadden ook apart gepubliceerd kunnen worden”, zegt Niggebrugge.
Hij roemt Pfeijffers virtuoze beschrijvingen van personages en situaties. “Onderwerpen die je helemaal niet liggen en die je stuitend of dodelijk saai vindt, worden door hem tot leven gewekt, waarna je er ineens alles vanaf wilt weten. Ik ken geen Nederlandse schrijver die zich qua stijl met hem kan meten. Lees
La Superba en ervaar wat ik bedoel.”
Niggebrugge heeft dit jaar zelf zijn debuut gemaakt als schrijver, met De grote heelmeester. Een thriller over een artsenechtpaar in Ghana waarin de tweestrijd tussen westerse en natuurgeneeskunde een grote rol speelt. “Ik had nooit echt schrijfambities, maar na lezing van Zomerhuis met zwembad van Herman Koch, dat is geschreven vanuit het perspectief van een huisarts, durfde ik de stap te nemen om zelf eens fictie te schrijven vanuit een medisch perspectief. Het schrijven heeft me wel vier jaar gekost, want ik moest het naast mijn fulltime baan doen. Ik heb er net zoveel tijd in gestoken als in mijn promotie.”
Tot Niggebrugges verrassing waren er drie verschillende uitgevers die zijn manuscript wilden uitgeven. De reacties na verschijning waren enthousiast en er is zelfs een topuitgeverij die hem een contract heeft aangeboden voor een tweede thriller. “Dat heb ik voorlopig afgehouden, want ik ben op dit moment een heupfractuurcentrum aan het opzetten in het Bronovo Ziekenhuis. Daar wil ik de komende jaren veel tijd in steken. Dat tweede boek komt daarna nog weleens een keer. Het verhaal staat al in de steigers.”
