Levenskunst

Normaal gesproken is deze ruimte niet bedoeld om een individu in het zonnetje te zetten, maar voor deze keer maak ik graag een uitzondering. Afgelopen vrijdag kwam, zomaar midden op de dag, namelijk ineens deze Tweet voorbij: ‘Was me er net van bewust dat ik in een flits even gewoon gelukkig was. Geen pijn, natuurlijk zorgen. Maar ook mooi weer. Geen trui, deuren en ramen open. Met Karolien een boodschapje gedaan. Mooie boeken gekocht. Een fijne flits van gewoon geluk.’

Het kennisnemen van zo’n moment van klein geluk zou bij het lezen al tot een glimlach leiden als het van welke willekeurige Twitteraar dan ook kwam, maar dat is niet het geval. Het kwam van Hans Nijhof, voormalig wethouder Utrechtse Heuvelrug en de laatste tijd iemand die leeft met het besef dat zijn leven als gevolg van kanker eindig is. Iemand die de kracht heeft om – met deze kennis in het achterhoofd – zichzelf een palliatief hedonist te noemen en die berichten de wereld in kan sturen als het bovenstaande, maar ook dit: ‘Zo fijn. De neuropathie is langzaam aan het wegtrekken. Handen en voeten voelen bijna weer als normaal. Langzaam maar gestaag trekt de chemo uit mijn systeem. Het blijft een wat wrange opluchting om uitbehandeld te zijn’.

In het moment leven, en ondanks het besef van de beperkte resterende tijd simpelweg genieten van kleine dingen

Niet klagerig, nooit hengelend naar medelijden. Gewoon heel eerlijk laten weten hoe deze levensfase beleefd kan worden. In het moment leven, en ondanks het besef van de beperkte resterende tijd simpelweg genieten van kleine dingen. Met de honden door het bos lopen. Van een vriend te horen krijgen dat je zijn huis in het zuiden van Frankrijk mag gebruiken voor een korte vakantie.

Verpletterend mooi om te lezen. Het is levenskunst Hans Nijhof, ik voel niets anders dan diepe bewondering voor je.