Loopt u ook zo veel?

Aan het eind van een dag werken in het ziekenhuis ben ik soms echt moe. Je bent bezig met patiëntenzorg, denkt veel na, loopt nog eens heen en weer en krijgt vaak nauwelijks rust. Dat geldt niet alleen voor dokters, maar zeker ook voor de verpleegkundigen en andere medewerkers. Maar hoe lichamelijk vermoeiend kan het nu eigenlijk zijn? De afstanden in een ziekenhuis zijn weliswaar groot, maar het grootste deel van de dag zit ik in ieder geval in mijn spreekkamer. Misschien doe ik te weinig aan sport? Het zal wel een combinatie van factoren zijn, maar het loont in ieder geval de moeite toch eens naar de loopafstanden te kijken.

Als onderdeel van de plannen voor onze nieuwe polikliniek, een aantal jaren geleden, hebben we de gelopen afstanden in kaart gebracht. Er zijn destijds metingen gedaan en artsen en medewerkers zijn letterlijk op de voet gevolgd. Wij werden gefilmd en geklokt en aan de hand van deze filmpjes werd een spaghettidiagram gemaakt: een grafische weergave op de plattegrond van de werkplek, van alle bewegingen van een persoon. Ik begreep toen een stuk beter waarom ik ook zonder fanatiek te sporten niet dik werd. Per dag werden vele honderden meters onnodig afgelegd. Enerzijds door onlogische plaatsing van onderzoekruimtes, anderzijds door voorraden die niet op orde waren en het zoeken en halen van zaken. In onze huidige poli hebben we de toen opgedane kennis gebruikt om het beter te doen. Het resultaat is een afdeling waar je zo min mogelijk loopafstanden hebt voor de teamleden. Nieuwe apparatuur en uitbreiding van de formatie maakt dat er weer met ruimtes geschoven zou moeten worden, maar helaas…de muren zijn vast.

Het zichtbaar maken van de werk- en loopafstanden kan door middel van een spaghettidiagram. Zo’n diagram is een instrument om verspilling van bewegingen zichtbaar te maken. Inmiddels is dat in ons ziekenhuis vaak toegepast en met name bij het laboratorium van Medische Microbiologie (LMMI) zijn daar grote winsten mee geboekt. Je bent natuurlijk gebonden aan de fysieke ruimtes waarin je werkt, dus ook met zo’n hulpmiddel kun je niet alles optimaliseren, je kunt niet zo maar een wand uitbreken of een eenheid verplaatsen en op onze poli lopen we daar nu pijnlijk tegenaan. Maar het LMMI heeft daar iets op gevonden: wieltjes! Letterlijk alles staat daar op wielen en zij zijn daardoor in staat om voortdurend, aan de hand van nieuwe informatie en kennis vanuit oa spaghettidiagrammen, de werkomgeving aan te passen en te verbeteren.

Wij maken nog steeds spaghettidiagrammen. Niet alleen voor verbouwingen maar ook om onnodige bewegingen op te sporen. Stappentellers kunnen hierbij ook behulpzaam zijn. Ondanks het feit dat bij ons niet alles in één grote zaal en op wieltjes staat, lukt het ons toch om het zo efficiënt mogelijk in te richten en aan te passen. Alleen maar voordelen zou je zeggen, behalve dan voor mijn buik.

Heeft u al eens gemeten, hoe groot de loopafstanden zijn? En…?