Malaise in Amstelveen
Het artikel in Amstelveens Weekblad over Medisch Centrum Amstelveen van 22 december 2011 had de toonzetting van een reclamefolder. In één keer weten waar je aan toe bent, binnen twee weken terechtkunnen voor een behandeling, volop aandacht voor je welbevinden, behandeld worden als een cliënt. En nog voor de deur kunnen parkeren ook. Je zou er bijna zin in een spataderbehandeling van krijgen.
Toch wil het niet lukken met MC Amstelveen, lezen we nu. Huisbankier Rabobank heeft de kredietovereenkomst opgezegd, zodat het kleine ziekenhuis uitstel van betaling heeft moeten vragen aan de rechtbank van Amsterdam. Verrassend genoeg geeft woordvoerder Paul Schaink aan nog in het dossier te moeten duiken en dus niet te weten wat de directe aanleiding is voor de bank om de kredietovereenkomst op te zeggen. Dit terwijl het toch niet de eerste keer is dat de bank dit doet en je dus zou mogen verwachten dat je inmiddels wel een beetje een beeld hebt van waarom een bank zoiets doet.
Wat de belangrijkste oorzaak is van de liquiditeitsproblemen van MC Amstelveen weet Schaink dan weer wel: de lasten van de verbouwing die nog altijd op de begroting drukken. Misschien was die verbouwing nodig om tegemoet te komen aan het ambitieniveau van de initiatiefnemers. Net voor de opening in 2012 zei toenmalig directeur Jan Willem Bakker immers in Het Parool dat MC Amstelveen “zo’n succes gaat worden dat de rest van Nederland ons gaat volgen”. Nogal ronkende marketingtaal voor een zorgaanbieder die zich (volgens dat eerdere artikel in Amstelveens Weekblad) vooral wilde richten op specialismen waaraan bij ziekenhuizen in de regio capaciteitsgebrek bestaat. Want noemen we dat in de volksmond niet gewoon de krenten in de pap?
