Medisch missiegebied
Tijdens mijn beroepsopleiding tot huisarts werd nooit een woord gerept over zorg in het buitenland. Dat werd ook niet nodig geacht, want de kwaliteit van onze gezondheidszorg stond op onbetwiste hoogte. Ons land was voor patiënten een Walhalla. Beter was niet mogelijk. Wie – om te beginnen in België – over de grens in handen van dokters viel, was niet zeker meer van zijn leven.
Nog steeds heeft menigeen het gevoel dat het buitenland medisch missiegebied is. Maak je borst maar nat wanneer een patiënt in Frankrijk, Italië, Spanje of – nog erger – Turkije ziek is geworden en daar een beroep moest doen op een dokter. Gegarandeerd is meneer of mevrouw volgestouwd met pillen, en direct verschijnt het doembeeld van ziekenhuisafdelingen die vanwege multiresistente bacteriën gesloten moeten worden.
De opmars van de standaarden van het Nederlands Huisarts Genootschap heeft bij mij weleens de vraag opgeroepen of men elders in de wereld ook niet op het idee is gekomen om – op wetenschappelijk onderzoek gebaseerde – richtlijnen en protocollen te maken. Jongere artsen zijn hiermee zo vertrouwd geraakt, dat voor hen een goede huisartsenzorg zónder standaarden ondenkbaar is.
Kortom, hoog tijd voor een telefoontje naar Michel Vermeylen, voorzitter van de Belgische Association des Médecins de Famille, c.q. de Vereniging voor Vlaamse Huisartsen (AMF-VVH). Wanneer ik zijn praktijk bel, krijg ik hem direct zelf aan de lijn – in Nederland ondenkbaar – en staat hij mij buitengewoon vriendelijk te woord. Is er zo weinig werk aan de winkel? Nee, integendeel, België kamt met een toenemend tekort aan huisartsen en dat wordt over tien jaar een ramp, want de helft is nu 55 jaar en ouder.
Natuurlijk heeft onze Belgische collega gehoord van de NHG-Standaarden, maar hij kent ook verhalen van patiënten die het onbegrijpelijk vinden dat je in Nederland niet zomaar bij een huisarts kunt binnenstappen of een advies kunt vragen aan een andere huisarts. Inderdaad werken Belgische huisartsen niet volgens uniforme protocollen, maar daar staat tegenover dat patiënten zelf kunnen kiezen bij welke dokter(swerkwijze) men zich prettig voelt. Voordat u nu besluit om voor eens en altijd medische zorg bij onze zuiderburen te mijden, kan ik u geruststellen: ook in België dient men zich bij te scholen.
In de loop der jaren hebben eigen ervaringen en ervaringen van kennissen mijn eigen vooroordelen jegens buitenlandse collegae weerlegd. Hoezeer buitenlandse artsen wat betreft hun achtergrond en werkwijze ook mogen verschillen van Nederlandse collegae, het valt mij keer op keer op hoezeer goede artsen juist op elkaar lijken en dat zou een reden mogen zijn om ook eens over de grenzen te kijken, zelfs bij onze zuiderburen.
