Mens blijven

Gezondheidseconoom Marcel Canoy beschrijft op Medisch Contact  hoe ons leven vol risico’s zit en hoe in de zorg een bijna aan het manisch grenzende nadruk ligt op het voorkomen van risico’s. Een zachtgekookt eitje voor een oude man? Nee want stel je voor dat het besmet is met salmonella. Een verpleegkundige die geen medicijnen mag toedienen, terwijl de – niet gekwalificeerde – vrouw van de zorgbehoevende man dit gewoon wél doet. En meer van die dingen.

Canoy heeft gelijk als hij stelt dat dit onder andere komt doordat zorgverleners niet worden afgerekend op wat goed gaat, maar op wat misgaat. Terecht dus dat hij voorstelt hen ook te belonen voor het toevoegen van kwaliteit van leven en hierover actief de discussie aan te gaan met de Inspectie voor Gezondheidszorg en Jeugd. Het punt is alleen dat precies dit jaren geleden in relatie tot ouderenzorg – in de tijd van het programma Waardigheid en trots van VWS en het Kwaliteitskader verpleeghuiszorg – ook al op de agenda stond. Dat Canoy het nu, jaren later, opnieuw moet aankaarten, doet vermoeden dat de toenmalige discussie erover onder de streep bedroevend weinig heeft opgeleverd.

‘Zorgverleners worden niet afgerekend op wat goed gaat, maar op wat misgaat’

Ongetwijfeld heeft dit in niet geringe mate te maken met incidentpolitiek, een aspect waarop Canoy ook wijst. Natuurlijk heeft onze overheid een besturende en handhavende taak. Maar de partijen die wij als burgers hebben gekozen om deze taak uit te voeren, lijken als het om de zorg gaat soms te vergeten dat zij ook nog andere taken hebben. De taak om de mens de ruimte te geven om mens te zijn bijvoorbeeld – en dit tot het einde van het leven te kunnen blijven.

Delen