Meten = weten

Tegeltjeswijsheden, wie kent ze niet. Levenswijsheden op Delfts blauw keramiek. Bevatten vaak een onwrikbare waarheid, geen speld tussen te krijgen, maar o zo cliché. Ik moest er aan denken toen ik een artikel tegenkwam over (Ont)Regel de Zorg en Value Based Healthcare. Met de stelling dat die twee elkaar zouden bijten.

Het is een interessant vraagstuk. Om ‘Value’ (waarde) te kunnen kwantificeren, moeten er metingen worden verricht. En die metingen brengen onherroepelijke registratielast met zich mee. Iets waar (Ont)Regel de Zorg tegen strijdt. Tot zover klopt de gedachtegang. Maar vervolgens concluderen dat daarmee beide stromingen elkaars tegenpolen zijn, dat is een brug te ver.

Tegenwoordig lijkt er een dogma te zijn ontstaan rondom het meten. Als er maar gemeten wordt, is het goed. En omgekeerd, als er niet gemeten wordt, dan is het fout. Het ontbreekt dan immers aan data waar anderen iets van kunnen vinden.

Data worden pas waardevol met de juiste duiding

Om verwarring te voorkomen, ik ben een voorstander van meten en de interpretatie van cijfers. Onze medewerkers bij VvAA kunnen dat beamen. Voor een penningmeester is de hang daarnaar overigens ook geen verrassende eigenschap. Maar cijfers zijn alleen van waarde als ze in het juiste perspectief kunnen worden geplaatst. Daarnaast moeten ze met de juiste intentie zijn gegenereerd en moet de verzameling ervan noodzakelijk, werkzaam en doelmatig zijn. Grotendeels het toetsingskader waaraan een medische handeling ook moet voldoen voordat je die op een patiënt loslaat.

Data worden dus pas waardevolle informatie met de juiste duiding. Waar vervolgens weer van geleerd kan worden. Precies in lijn met het gedachtegoed van (Ont)regel de Zorg; als we iets registreren, laat het dan ook waardevol zijn voor zorgverlener en patiënt. En met dat in het achterhoofd, zijn beide filosofieën prima met elkaar verenigbaar.

Jammer genoeg passen die wijsheden dan weer niet op zo’n tegeltje.

 

Delen