Moeilijke vraag

Bij elke echo – en het waren er veel – haalde ik opgelucht adem. Alles deed het nog. In zwart-wit zag ik een steeds groter wordend wurmpje enthousiast bewegen. Alleen bleef ze telkens met haar hoofd omhoog liggen. “Ach, ze zal vast nog draaien”, zei de echoscopist dan. Maar wij hadden er een hard hoofd in. Noem het een voorgevoel. Dit kind vond het wel prima zo.

We hebben er nog wel alles aan gedaan om haar op andere gedachten te brengen. Mijn vriend hield elke avond een soort brandende sigaar bij mijn teen. Iets met acupunctuur en verwarmende energie. We vonden het belachelijk en geloofden er niks van, maar we wilden deze ‘hadden we maar’ uitsluiten. En de gynaecoloog en haar assistente beukten nog een tijdje op mijn buik, om een handmatige draaiing voor elkaar te krijgen. Maar haar hoofd bleef halverwege steken.

Wat we ook deden: ze lag zo vast als een olifant in een draaideur. En daarom kwam de onvermijdelijke vraag: ga je het nog op de gangbare manier proberen of wil je een keizersnede?

En dat vond ik een moeilijke vraag. Niet om te beantwoorden, maar om uit te leggen.

Mijn vriend en ik waren er al snel uit. We kozen een geplande keizersnede. Maar we vertelden het niemand. Normaal ben ik best flapuiterig op Twitter, maar dit hield ik nagenoeg stil. Tot ik er een terloopse opmerking over maakte in een gesprek met een paar bevriende twitteraars. Meteen een mention van een verloskundige. ‘Wat zonde! Je weet dat het ook anders kan, toch?’ Als je hoogzwanger bent, kun je deze mening er niet bij hebben. Je kiest het een, maar voelt je daar meteen een beetje schuldig over. Alsof je de makkelijke weg kiest, alsof je geen zin hebt om te persen. Alsof ik zo’n Amerikaanse celebrity ben die haar onderkant ongeschonden wil houden.

Terwijl, wat ik echt niet wilde, was er tijdens het persen achter komen dat het via de natuurlijke manier niet zou lukken.

Als zwangere voel je je soms van perkament gemaakt. Door die verdomde hormonen komt alles binnen, kun je je moeilijker afsluiten voor andermans oordeel. De verloskundige op Twitter had waarschijnlijk niks kwaads in de zin, maar het voelde voor mij als een stomp tegen de eierstokken.

Het voelde voor mij als een stomp tegen de eierstokken

“Wil je een keizersnede? Dan gaan we dat regelen”, sprak mijn gynaecoloog nuchter. En toen ze mijn dochter er drie weken later uithaalden en wij zagen hoe ze er uiteindelijk bijlag – de stand van haar benen zorgde ervoor dat we haar meteen Nadia Comaneci noemden – wist ik: dat was me op de natuurlijke manier nooit gelukt. Die nacht lag ik uren wakker. High van de morfine en de adrenaline lag ik te kijken naar het roze molletje in het bedje naast me. En daar overviel me dat enorme vloedgolfgevoel dat andere moeders misschien bij het persen ervaren. Ik was moeder. Dit kind was uit mijn buik gekropen. En hoe, dat maakte op dat moment helemaal niks uit.